Εννιά χρόνια πριν το (λεγόμενο "σκεπτόμενο") hip-hop καλωσόριζε μία από τις πιο χαρισματικές προσωπικότητές του. Μαζί με τον Talib Kweli (ως Black Star) ήταν υπεύθυνος για το καλύτερο hip-hop album της χρονιάς και ένα χρόνο αργότερα μόνος του επίσης με το "Black on Both Sides". Δεν γνωρίζω και πολλούς fans του hip-hop (και της καλής μουσικής γενικότερα) που να μην τοποθετούν τα δύο αυτά άλμπουμ στις κορυφαίες θέσεις των album της δεκαετίας του 90. Εντούτοις, η πορεία του ήταν φθίνουσα: Έκανε μια σειρά από εμφανίσεις σε μέτριες ταινίες και επανήλθε με ένα album-follow-up ("The New Danger" - 2004) που προσπαθούσε αγχωμένα να φτάσει με φανφάρες την τελειότητα, την ίδια ώρα που η έμπνευση δεν έδινε το παραμικρό σήμα και η ανισότητα χαλούσε τα όποια μικρά αριστουργήματα (έστω και rock δομήσεων) είχε καταφέρει να στριμώξει εκεί.
Εν έτει 2007, οι προσδοκίες δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο στάθμης και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό κίνητρο για μια ουσιώδη επιστροφή. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι ακόμα πιο απογοητευτικό: μια προχειράτζα σε όλα τα επίπεδα, από το ανύπαρκτο artwork του εξωφύλλου και τη διάρκεια (50 λεπτά) ως την ίδια την ουσία, τα κομμάτια, τα οποία μοιάζουν με μισοτελειωμένες ιδέες και βιαστικές επιλογές από soul samples. Ο Mos Def έχει επιστρέψει στον old-school ήχο του ντεμπούτο άλμπουμ, συγγενεύει με KRS-One και Rakim, αλλά αν εξαιρέσουμε το μοναδικό τρόπο που έχει στο να πραγματεύεται μερικά "χιλιοπαιγμένα" θέματα (ναρκωτικά, αστυνομία, την ψύχωση των αμερικανών με το gangsta rap), το άλμπουμ ως σύνολο μοιάζει με προϊόν ενός hip-hopper της σειράς. Δεν είναι τυχαίο το ότι η πιο όμορφη ιδέα εδώ (στο "Napoleon Dynamite") κρατάει μετα βίας δύο λεπτά και η δεύτερη πιο κολλητική (το "Crime & Medicine") δεν είναι τίποτα άλλο από μια διασκευή στο κλασικό "Liquid Swordz" του GZA, η οποία μάλιστα πατάει τόσο γερά πάνω στο κομμάτι που αναρωτιέσαι ποιος ο λόγος της ύπαρξής της...
Συμπερασματικά: την προηγούμενη φορά την πάτησε γιατί το ταλαιπώρησε παραπάνω, αυτή τη φορά γιατί δεν το πάλεψε. Φημολογείται, δε, ότι ο Mos Def ηχογράφησε αυτό το album για να τελειώσει το συμβόλαιό του με τη Geffen και να επανέλθει με μια κανονική κυκλοφορία. Εξάλλου και η ίδια η εταιρία δεν έστειλε καμία promo κόπια, ενώ τη βδομάδα που μας πέρασε "κατάργησε" το album, υποσχόμενη μια καλύτερη έκδοσή του... Sad?
