Έχοντας ακούσει το ντεμπούτο του Νορβηγού Kaada το 2002 (μια sampleteria 50s, doo-wop, surf με ελαφρώς πιο kitsch αισθητική από τους DJ Shadow και RJD2) και αγνοώντας το Δελτίο Τύπου που επέμενε για "soundtrack σε ανύπαρκτη κινηματογραφική ταινία" (τι πιο κλισέ) ήμασταν προετοιμασμένοι για άλλα πράγματα.
Αντίθετα, εδώ έχουμε ένα βαθιά ριζωμένο στην αισθητική του Morricone album, με έναν καμβά ήχων από όλη την Ευρώπη. Αντί της μοναξιάς των samples, ο Kaada προτίμησε να δουλέψει με 22 μουσικούς και πολλά μη συμβατικά όργανα –ή φωνές που λειτουργούν ως όργανα– δημιουργώντας ένα ολοκληρωμένο έργο εκφραστικό, μελαγχολικό, επικό, και κλασικό, όχι μόνο στη δομή του αλλά και στην ποιότητά του, φλερτάροντας μοναδικά με γνώριμες spaghetti western και 60s noir ατμόσφαιρες, με νανουρίσματα και μινιμαλιστικά βαλσάκια. Γοητευτικά ταξιδιάρικο...
