Δεν μπορούμε να υποψιαστούμε τι ακριβώς είχε στο νου της η Warp όταν διοργάνωνε μια σειρά συναυλιών με την ορχήστρα London Sinfonietta, όπου εκτελέστηκαν έργα μερικών από τους πιο σημαντικούς avant garde συνθέτες του 20ου αιώνα μαζί με δικών της καλλιτεχνών.
Αυτό, όμως, που βγαίνει αβίαστα σαν συμπέρασμα είναι ότι, τελικά, το ηλεκτρονικό ένδυμα στο οποίο επενδύει η εμπροσθοφυλακή της, όπως ο Aphex Twin και ο Squarepusher, δεν είναι δυνατόν να κρύψει το πόσα χρωστάει σ’ αυτήν τη σχολή, ούτε τον τρόπο που αποτελεί τη φυσική της συνέχεια. Και μάλλον έτσι πιστοποιεί αυτό που η Warp δείχνει να έχει ανάγκη ότι αποτελεί την εταιρία που παίρνει από το χέρι την ηχητική καινοτομία και τη συνοδεύει στον επόμενο αιώνα.
Ακόμη κι αν τα έργα των Steve Reich, John Cage, Gyorgy Ligeti, Conlon Nancarrow, Edgard Varese και Karlheinz Stockhausen (που περιλαμβάνονται εδώ) έχουν ήδη πει όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για τις τακτικές και το φιλοσοφικό φόντο των avant garde πρακτικών, οι νεόκοποι ασκητές τους επιμένουν ότι υπάρχουν ακόμη ενδιαφέρουσες απόψεις που μπορούν να κατατεθούν.
Έτσι, τις αφήνουν να αιωρούνται σε κλασικότροπες εκτελέσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον των φίλων του ασυμβίβαστου και δίχως κατηγορία ήχου.
