Aν αφήσω τον ενθουσιασμό μου χωρίς το θηριοδαμαστή του θα αρχίσω να μιλάω για το άλμπουμ της χρονιάς. Της προηγούμενης χρονιάς ή της φετινής, μιας και φέτος μόλις τώρα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε αυτό το soul αριστούργημα; Ας μην αρχίζουμε τα διλήμματα σε ένα album που σε παίρνει με τη μία σαν ρυάκι στις doo-wop ομορφιές του, τα γλυκά έγχορδα, τους hip-hop ρυθμούς και τα πνευστά του.
Η Amy Winehouse είναι -δικαίως- το νέο hot όνομα στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία: συνδυάζει το βάθος μιας Etta James και το πάθος μιας Aretha (μόλις στα 23 της), με μελωδίες μιας κοριτσίστικης μπάντας της Motown και σύγχρονη παραγωγή. Οι παραγωγοί Mark Ronson (Lily Allen, Robbie Williams) και Salaam Remi (Nas, Fugees) οπωσδήποτε πρέπει να λάβουν σημαντικό credit από όσα διαδραματίζονται εδώ -παραδίδουν κυριολεκτικά μαθήματα, κάνοντάς την να ακούγεται πότε 00s με νοσταλγικό μάτι και πότε αυθεντική μεγάλη ερμηνεύτρια της soul και της gospel ("Me And Mr Jones") με ένα μοναδικό τρόπο.
Τίποτα από όσα ακούσαμε στο (nu-jazz) ντεμπούτο της δεν προϊδέαζαν γι' αυτό το μπαράζ γοητευτικών αρμονιών, ρομαντισμού και ηλιόλουστης αθωώτητας, πόθου και συναισθημάτων, σύγχρονης θεώρησης της παραγωγής και swinging κλασικότητας. Έτσι, απλά... Ήρθε και σημάδεψε κατευθείαν...
