Γνωρίζω φίλους της ροκ μουσικής που δεν τους αρέσει ο Dylan μόνο καο μόνο γιατί δεν υποφέρουν τη χροιά και το τόνο της φωνής του. Το ίδιο, οφείλω να σας προειδοποιήσω, μπορεί να σας συμβεί και με τους Νέο-Υορκέζους Walkmen ( πενταμελές συγκρότημα, τρείς εκ των οποίων προέρχονται από τους ατυχώς – παίζαμε μουσική – πριν από τουςStrokes, Jonathan Fire Eaters ) και με τη φωνή / ερμηνεία του τραγουδιστή τους hamilton Leithauser, ο οποίος όχι μόνο φυμίζει φωνητικά Dylan αλλά και βάλθηκε στο τρίτο αυτό άλπουμ της μπάντας του να ξαναγράψει το Blonde On Blonde – και μη με ρωτήσετε εάν τα κατάφερε, γιατί το Blonde On Blonde δεν είναι μάρκα σαμπουάν μαλλιών.Και όμως, τούτα τα ξεχαρβαλωμένα και εκτός τόνου φωνητικά, έτσι που τεντώνονται και τραβιούνται όλο πείσμα και πάθος, πίκρα και επιθυμία είναι όλα – τα – λεφτά, οδηγώντας τα τραγούδια των Walkmen – γεμάτα αυτά με δραματικότητα και ένταση – να ακούγονται σαν πικρόγλυκα έπη για ρομαντικούς losers, σαν επιθετικές ωδές – κάτι μεταξύ Arcade Fire και Interpol – με τις για – ποιόν – χτυπάει – η καμπάνα κιθάρες, το αγέρωχο ρυθμό των ντραμς, τα μετά-πανκ πλήκτρα και το υμνωδικό πιάνο.
Βέβαια, το όλο πράγμα από ένα σημείο και πέρα αρχίζει να αυτό – επαναλαμβάνεται – λίγη ποικιλία ποτέ δεν έβλαψε κανένα. Έτσι η νοσταλγική, soulful εκτέλεση στο “Another One Goes By”των Mazarin είναι πράγματι καλοδεχούμενη, ως η μοναδική νότα διαφοροποίησης – μαζί με το opening track “Louisiana”όπου ο Dylan συναντά τους Velvets κάπου στη Νέα Ορλεάνη – από το γενικότερο μετά –πανκ κλιμα.
