Οι Mono είναι ένα τετραμελές ιαπωνικό συγκρότημα του post-rock ιδιώματος, που σε αυτό το δίσκο συνεργάζεται μα έναν άλλο Ιάπωνα μουσικό, τον Katsuhiko Maeda. Η συνεργασία τους αυτή – αν και είναι απροσδιόριστο το ποιος προσφέρει τι – κυκλοφόρησε το 2005 και τη συνιστούν πέντε οργανικά θέματα, το συντομότερο των οποίων διαρκεί δώδεκα λεπτά!
Αν και συχνά οι ηχητικές περιπλανήσεις των Mono εχουν παραλληλισθεί με αυτές των ομόσταυλων Explosions In The Sky, αυτό που ακούμε εδώ είναι κάτι το διαφορετικό – τουλάχιστον στη μεγαλύτερη διάρκεια του άλπουμ.
Οι δύο πρώτες συνθέσεις βασίζονται κυρίως στα έγχορδα ( βιολί, βιόλα ) και δεν είναι παρά Μουσική Δωματίου, μελαγχολικά μελωδική. Ειδικά η δεύτερη από αυτές ακούγεται σαν θρησκευτικό ορατόριο με επιδράσεις από το σύγχρονο μινιμαλισμό – κάτι σαν ηχητική μπάντα ταινίας του Ταρκόφσκι.,Με την Τρίτη όμως σύνθεση οι αναφορές στους Explosions.. επιβεβαιώνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η αρχικά ρομαντική μελωδία στην κιθάρα δίνει σιγά-σιγά τη θέση της σε ολόκληρη τη μπάντα, έτσι ο ήχος και η ένταση κλιμακώνεται, για να ξεχυθεί κάπου στο μέσο ο κιθαριστικός λυρισμός και να καταλήξει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε.
Στην τέταρτη σύνθεση οι Mono επιστρέφουν στο ύφος των δύο πρώτων συνθέσεων, αν και το αποτέλεσμα είναι αυτή τη φορά περισσότερο ατμοσφαιρικό και λιγότερο μουσικό. Το τελευταίο κομμάτι είναι ένα εικοσάλεπτο συμπίλημα όσων έχουμε ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η ορχήστρα δωματίου σταδιακά βάζει δίπλα της την post-rock μπάντα και ο πένθιμος μινιμαλισμός το λυρικό ξέσπασμα, θυμίζοντας τους Silver Mt Zion.
Συμπερασματικά: στο συγκεκριμένο μουσικό είδος σημασία δεν έχει τόσο το τι θα ακούσεις – αυτό είναι μαθηματικά προβλέψιμο – όσο εάν αυτό έχει τη δύναμη να σε κάνει κομμάτι του. Οι Mono θαρρώ πως το πετυχαίνουν, έστω και εάν δεν είναι πρωτότυποι.
