“I’ve had kisses that make Judas seem sincere” είναι μία από τις EMO ρήσεις του singer-songwriter Craig Finn, στο τρίτο άλμπουμ των The Hold Steady που έχει κάνει τους μουσικοκριτικούς ανά την Αμερική (και την αμερικανίζουσα Ευρώπη) να πετάνε τη σκούφια τους από χαρά και τον Jack Kerouac περήφανο.
Η ανακυλούμενη στο άλμπουμ λέξη America, οι ιστορίες μιας fucked up εφηβείας, οι προδοσίες των περασμένων σχέσεων, το αδιέξοδο του εγώ στις σχέσεις, η νοσταλγία των ημερών του σχολείου, σε συνδυασμό με νοσταλγικές, catchy μελωδίες, βραχνά φωνητικά, classic-rock κιθάρες και επικά πλήκτρα, είναι η συνταγή που όλοι γνωρίζουν, αλλά λίγοι πετυχαίνουν.
Το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος ευωδιάζει (όχι αγριοκέρασα, αλλά) Bruce Springsteen και Replacements, ακόμα και Thin Lizzy σε αλά “The Boys Are Back in Town” και το κάνει με μερικές απίστευτα πιασάρικες μελωδίες που δίνουν στο σημερινό 40ρη την εφηβική ψευδαίσθηση και στο indie-kid το σοφιστικέ κάλυμμα του party.
Radio-friendly όσο ποτέ, οι The Hold Steady έχουν σίγουρα λιώσει το "Born to Run" και ξέρουν πως να ξεσηκώνουν με Wurlitzer όργανα, αλλά έχουν παράλληλα και τη φλέβα ενός singer-songwriter που δεν είναι τυχαίος.
