Την ταινία με τον Zidane δεν την έχω δει ούτε προβλέπεται να τη δω. Όχι γιατί έχω κάτι μαζί του, αλλά γιατί δεν έχω τίποτα με το ποδόσφαιρο γενικά. Είναι όμως εντυπωσιακό που στη διάρκεια ενός αγώνα, 17 κάμερες παρακολουθούσαν συγχρόνως μονο τον Zidane για να αποτελέσουν το υλικό της ταινίας.
Το soundtrack της ταινίας θα μπορούσε να υπολογιστεί σαν το έκτο άλμπουμ των Mogwai και να θεωρήθεί ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους μέχρι σήμερα, δεδομένης της κοιλιάς που έχουν κάνει με τα δύο τελευταία. Και όχι γιατί έπαψαν να γράφουν ενδιαφέρουσα μουσική, αλλά γιατί τους παίρνει πολύ χρόνο να ξεκολλήσουν από το ίδιο μοτίβο, κάτι που το καταφέρνουν εδώ.
Μονότονο όσο πρέπει, σκοτεινό (“Terrific speech”), υποτονικό (“7:25”) και μινιμαλιστικό στα δικά τους μέτρα (“Half time”). Για πρώτη φορά δεν ξεσπούν πάνω στα drums, ούτε φλυαρούν με εκκωφαντικά feedbacks, αλλά σέρνουν αργές μελωδίες, με drone κιθάρες (“Wake up and go berserk”) και πιάνο που κυριαρχεί σχεδόν σε ολόκληρο δίσκο (“Time and a half”, “Terrific Speech 2”). Η πιο έντονη (και για μένα καλύτερη) στιγμή της ηχογράφησης, βρίσκεται στο κρυφό κομμάτι με μια κλημακωτή ένταση από την παραμόρφωση της κιθάρας και τα samples να οργιάζουν, σαν να παίρνουν εκδίκηση για το συμβόλαιο ηρεμίας που τήρησαν στο υπόλοιπο άλμπουμ.
Δεν ξέρω πως όλο αυτό μπορεί να ταιριάξει με την εικόνα των Douglas Gordon και Phillipe Parreno, που το σκηνοθετούν, όμως στέκεται μόνο του σαν μια καλή δουλειά από τους Mogwai, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον μου για τη μπάντα.
