Το δελτίο τύπου που συνοδεύει το cd δίνει τις καλύτερες συστάσεις και ελπίδες για μία πολύ απολαυστική ακρόαση. Και μόνο οι συμμετοχές χορταίνουν το μάτι και προεξοφλούν μία ενδιαφέρουσα δουλειά.
Εκτός από τον Paul Austin (πρώην μέλος των Willard Grant Conspiracy) και την Terri Moeller, από τους Walkabouts, στα φωνητικά, το casting είναι εντυπωσιακό. Eric Eagle από Jesse Sykes And The Sweet Hereafter, Steve Moore από Tortured Souls(η μπάντα της Laura Veirs), Matt Brown από Trespassers William και Jon Hyde που συνεργάζεται με το Jim White και τον Terry Lee Hale. Παραγωγή από τους Tucker Martine, που έχει κάνει παραγωγή μεταξύ άλλων και στους Decemberists, και Scott Colburn που έχει δουλέψει με τους Animal Collective αλλά και στο επερχόμενο άλμπουμ των Arcade Fire.
Πως λοιπόν μετά από τέτοια ονόματα που αναμειγνύονται σε μία κυκλοφορία να μην περιμένεις τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα και πως να μην κατεβάζεις μια μούρη μέχρι το πάτωμα όταν διαπιστώνεις 50 λεπτά αργότερα ότι άδικα ενθουσιάστηκες.
Το Radar είναι το πιο ανέμπνευστο από τα τέσσερα άλμπουμ των T.T.S. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες με τα pedal steel και τα Giant Sand-ικά τύμπανα, είναι λίγες οι εξαιρέσεις που δικαιολογούν το ελάχιστο των προσδοκιών μου. Παρότι το άλμπουμ ξεκινάει με κάποιο ενδιαφέρον (“In spades”, “Radar”, “The burglar”), μετά τα μισά κάνει τεράστια κοιλιά και δύσκολα βρίσκεις ένα λόγο να συνεχίσεις την ακρόαση, που σε τίποτα δεν θυμίζει όλες τις παραπάνω «americana» αναφορές.
Ενώ τα 13 κομμάτια του δίσκου πλασιώνονται από καλούς μουσικούς, δεν καλύπτονται συναισθηματικά. Δεν υπάρχει ένταση ούτε κλιμάκωση στις ερμηνείες, που είναι τελείως μονοδιάστατες και επίπεδες. Το “Radar” μοιάζει περισσότερο σαν να «έπρεπε» να γίνει παρά σαν να είχε «λόγο» να γίνει.
