Πριν αρχίσω τους αφορισμούς που επισύρει μια τέτοια κυκλοφορία, πρέπει να ομολογήσω ότι στην πραγματικότητα δεν είναι ένας κακός δίσκος από ένα μέτριο ή κακό γκρουπ. Είναι όμως τέτοια η πληθώρα αυτών των συγκροτημάτων που πλέον δεν έχεις κανένα λόγω επιλογής αυτού αντί κάποιου άλλου. Δέκα λεπτά να κάτσει κανείς σήμερα στο myspace.com θα βρει τουλάχιστον 30 μπάντες που μπορούν να παίξουν rock εφοδιασμένο με τις χάρες των Pixies, της μετα-Strokes εποχής και των παραδόσεων του αμερικανικού ροκ.
Μπορεί λοιπόν και η τετράδα των American Princes από τη Νέα Υόρκη, να ενεργοποιεί ρυθμικά τα άκρα του ακροατή με τα νευρώδη drums, τα τσαμπουκαλεμένα φωνητικά, και τις γκαζομένες αλλά και μελωδικές κιθάρες τους. Μπορεί επίσης να βρεις και μερικά αρκετά ελκυστικά κομμάτια όπως το “Stolen blues” και το “Never grow old”. Δεν τα καταφέρνουν άσχημα ούτε στα πιο χαλαρά τους “Annie” και “You & me”.
Ξέρουν να χειρίζονται τα όργανα τους, έχουν και σποραδικές εκλάμψεις έμπνευσης αλλά παραμένουν ένα γκρουπ της σειράς, που στο «συρφετό» των αντίστοιχων κυκλοφοριών δεν ξεχωρίζουν με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που να τους προσδίδουν την απαραίτητη μοναδικότητα ή έστω ταυτότητα.
