Η υποβλητική αφήγηση στο intro θέτει την επιστροφή του DJ Shadow σε ένα κινηματογραφικό φόντο, ως έναν ας τον πούμε Ζορρό της electronica, ο οποίος δεν επιστρέφει όμως για να τακτοποιήσει παλιούς λογαριασμούς, αλλά για να αποδείξει ότι παραμένει - δέκα περίπου χρόνια μετά τη δραστηριοποίησή του με το επιδραστικό Entroducing - μια ανένταχτη στιλιστικά μορφή, που συνεχίζει να αναπροσαρμόζει τα όρια μεταξύ electronica και hip-hop. Εγχείρημα στο οποίο κατά την άποψή μου μάλλον αποτυγχάνει, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι το Outsider είναι και ολότελα απογοητευτικό.
Εδώ ο DJ Shadow στρέφεται προς τη hip-hop σκηνή του San Francisco (οι μυημένοι την έχουν βαφτίσει hyphy) και συνεργάζεται με διάσημους αντιπροσώπους της, όπως τον Keak Da Sneak, τον Turf Talk ή τον E-40, στρέφεται όμως περιφερειακά και σε brit pop κατευθύνσεις, συνεργαζόμενους με δύο μέλη των Kasabian (τον «πολύ» Sergio Pizzorno και τον Christopher Karloff), καθώς και με τον Chris James των Stateless. Το αποτέλεσμα όμως ντελαπάρει, καθώς μετά από ορισμένες λαμπρές στιγμές, το album κάνει μια μεγάλη κοιλιά γύρω στη μέση, αφήνοντας έτσι μια έντονη γεύση ανισότητας στο φινάλε.
Πιο συγκεκριμένα, από τη μία ο DJ Shadow έχει να επιδείξει μια απολαυστική συνεργασία με τον εμβληματικό David Banner στο “Seein’ Things”, ένα γουστόζικο φλερτ με το hyphy (“3 Freaks”), το σκληρό, αιχμηρό hip-hop του “Turf Dancing”, το οργισμένο, ασφυκτικό “Keep ’Em Close”, το πολύ καλό οργανικό “Artifact”, αλλά και το δυναμικό “Dats My Part”. Από την άλλη όμως το Outsider βρίθει από απογοητευτικά tracks σαν το “Broken Levee Blues”, το “This Time”, ή το “Backstage Girl”, ενώ στις αποτυχίες συγκαταλέγονται τόσο το επίπεδο “The Tiger”, όπου συμμετέχουν οι δύο προαναφερόμενοι Kasabian, όσο και η απελπιστικά συμβατική brit pop ένεση του “You Made It”, με φωνητικά του Chris James. Έτσι, ο DJ Shadow αποδεικνύει μεν ότι παραμένει μια ανήσυχη περίπτωση, συνάμα όμως παραδίδει και τη λιγότερο ενδιαφέρουσα δουλειά του ως τώρα.
