Γνώρισα την Nina Nastasia με το δεύτερο άλμπουμ της "The Blackened Air", που το είχε ηχογραφήσει ο Steve Albini. Τώρα έχει φτάσει στο τέταρτο, ο Albini εξακολουθεί να έχει την εργολαβία της παραγωγής των δίσκων της, μόνο που τώρα πια μου φαίνεται σαν να έχει διώξει από τη μουσική της τα πολλά σύννεφα που έριχναν παχιές σκιές στα τραγούδια της.
Τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί είναι και πάλι λιγοστά, ακουστική κιθάρα και διακριτικά έγχορδακαι πιάνο, η διάθεση όμως που μου μετέφερε με αυτό της το άλμπουμ είναι σαφώς πιο ελαφριά και φωτεινή.
Νομίζω ότι και οι ίδιοι οι τίτλοι των δίσκων μεταφέρουν τη διαφορά του κλίματος, με το "On Leaving" όσο κι αν κουβαλάς μια αίσθηση πικρίας για την αναχώρησή σου από ένα μέρος ή μία κατάσταση που σου άρεσε ή σε βόλευε, άλλο τόσο κρύβει μέσα του και τη μαγεία του καινούργιου και αναπάντεχου για τα όσα θα συναντήσεις μπροστά σου. Κι ας μην πιάσουμε την περίπτωση που εξαρχής αφήνεις πίσω σου κάτι που δεν σε γέμιζε καθόλου, κάτι που σε έσφιγγε και δεν σε άφηνε να αναπνεύσεις.
Ανήκοντας στις νεόκοπες singers - songwriters που μας έχουν κυριολεκτικά πνίξει με τα τραγούδια και τις ευαισθησίες τους ή τους θυμούς τους (με τηνκαλή έννοια πάντα!), η Nina Nastasia δεν μπαίνει εύκολα κάτω από μία ταμπέλα, γι' αυτό κι εγώ θα την ξεχειλώσω λίγο για να χωρέσει: δεν παίζειamericana, δεν είναι ακριβώς φολκ, ούτε και με την ποπ φλερτάρει ιδιαίτερα. Αλλά είναι όλα τα παραπάνω μαζί! Και κάτι παραπάνω, και κάτι λιγότερο, γιατί στα σίγουρα είναι οπαδός της θεωρίας less is more.
Τα τραγούδια της είναι μικρά κομψοτεχνήματα σαν χαϊκού, και κυλάνε σαν δροσερό νερό σε διψασμένολαρύγγι. Τα ακούω συχνά τελευταία, κι ελπίζω να πάνε όλα καλά και να μη χαλάσει τίποτα σε σχέση με την επικείμενη εμφάνισή της στην Αθήνα.
Μην την χάσετε τότε, όταν θα έρθει, όπως και μην την χάσετε τώρα, με αυτό τον δίσκο.
