Αυτό που χαιρόμουν στις μέχρι τώρα κυκλοφορίες τους David Eugene Edwards είναι ότι δεν απευθύνονταν αποκλειστικά στο κοινό των 16 Horsepower, της μπάντας που καθιέρωσε το όνομα του, αλλά μπορούσε να σταθεί στα πόδια του και στο δικό του ακροατήριο. Η τέταρτη δουλειά του, αν συνυπολογιστεί και το “Blush Music” που αποτέλεσε τη μουσική βάση για θεατρική παράσταση, αποκλείνει δυστυχώς αρκετά από τα προηγούμενα άλμπουμ του.
Οι θρησκοληπτικές του εμμονές γίνονται στο “Mosaic” από αντιληπτές σχεδόν ενοχλητικές, καθώς εκτός από τη στιχουργική οπτική του γωνία (“eternal creator of the world, who rules the day…”) έχουν επιρεάσει σε μεγάλο βαθμό και τη συνθετική του διάθεση. Πιο σκοτεινός από ποτέ, μοιάζει να έχει αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια και να παλεύει για τη λύτρωση του μέσα από πομπώδεις συνθέσεις που κουράζουν παρά συμπαρασύρουν τον ακροατή (“Winter shaker”, “Twig”,“Full armour”) στη gothic πλέον americana των Woven Hand.
«Δόξα το Θεό» υπάρχουν και στιγμές όπως τα ορχηστρικά “Bible and bird” και “Little raven”, ή τα “Elktooth” και “Dirty blue” που επαναφέρουν το γνώριμο ύφος του “Consider The Birds” και του ομώνυμου πρώτου άλμπουμ του.
Πέρα όμως από το ότι έχουμε να κάνουμε με μια τόσο βαθιά εκφραστική φωνή, η όλη κατανυκτική ατμόσφαιρα του άλμπουμ δείχνει να τον αποξενώνει σε ένα εντελώς δικό του κόσμο δυσκολεύοντας τον ακροατή να συνδεθεί μαζί του.
