One man project (ή καλύτερα show) αποτελούν ουσιαστικά οι Final Fantasy, καθώς όλα τα νήματα και οι κινητήριοι μοχλοί καταλήγουν στον ιδιαίτερο Καναδό τραγουδοποιό Owen Pallett, γνωστό ίσως σε ορισμένους κύκλους από τη θητεία του ως μουσικού σε συναυλίες των (οπωσδήποτε πιο διάσημων) συμπατριωτών του Arcade Fire.
Το ευφάνταστα τιτλοφορούμενο He Poos Clouds είναι μια γοητευτική σπουδή στον ρομαντισμό, ο οποίος ξεχειλίζει από κάθε γωνιά της δουλειάς, προδίδοντας έναν τραγουδοποιό με ευαισθησίες και ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο γούστο, ο οποίος αρέσκεται να γράφει κομψές σουίτες για ευαίσθητες ψυχές, που ξέρουν να νιώθουν τη λύπη χωρίς να μιζεριάζουν. Οι ρυθμοί, οι μελωδίες και τα όργανα που επιλέγει ο Pallett (έχει κάτι βιολιά ο άτιμος, μαχαιριές στην καρδιά) είναι ανορθόδοξα για την ψηφιακή εποχή μας και πολύ εύκολα ακυρώνουν την κατάταξη του He Poos Clouds στο pop/rock σύμπαν, φέρνοντάς το πιο κοντά σε μια άλλη ιδιαίτερη περίπτωση, αυτή της «μπαρόκ ποπ» του Paul Roland. Αυτά βέβαια για όσους αρέσκονται στις ταμπέλες, η καλή μουσική συχνά έχει αποδείξει ότι δεν τις έχει πάντοτε ανάγκη.
Κορυφαίες στιγμές του album είναι νομίζω το “Many Lives → 49 MP” και το λιγάκι φεύγα “I’m Afraid Of Japan”, ενώ από κοντά ακολουθούν το εναρκτήριο “The Arctic Circle”, το “Do You Love” και το “If I Were A Carp”. Γενικά πάντως - και παρά τους ακατανόητους και εκκεντρικούς στίχους - το album ακούγεται ευχάριστα ως σύνολο. Και αν τελικά μένεις με κάποιο παράπονο είναι γιατί ναι μεν κέρδισε εύκολα την καρδιά σου, δεν σε οδήγησε όμως και σε εκείνη τη συναισθηματική κορύφωση που σε οδηγούν τα μεγάλα έργα τέχνης, αλλά επέλεξε να σταθεί λίγο παρακάτω. Ίσως την επόμενη φορά;
