Δυσκολεύομαι λιγάκι να φανταστώ ποιους και πόσους ανθρώπους στην Ελλάδα μπορεί να ενδιαφέρει το νέο album του Steve Earle, πόσο μάλλον όταν είναι και live και μάλιστα όχι και ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικό του. Για όσους δεν τον ξέρουν, ας τον συστήσουμε με δυο πινελιές ως έναν τραγουδοποιό που τα τελευταία είκοσι πάνω-κάτω χρόνια δραστηριοποιείται κάπου μεταξύ Bruce Springsteen και του λεγόμενου alternative country χώρου - ομολογουμένως με συνέπεια, παρά τη ζωηρή αίσθηση που έχει αφήσει, σε εμένα τουλάχιστον, ότι επικροτείται κυρίως για τις αριστερές του απόψεις παρά για τα ποιοτικά ύψη των τραγουδιών του.
Στη σκηνή του Montreux όπου ηχογραφήθηκε το παρόν live o Steve Earle παρουσίασε τραγούδια από το τελευταίο του studio album The Revolution Starts…Now, καθώς και γνωστές - στο κοινό του - παλιότερες επιλογές (“Copperhead Road”, “The Devil’s Right Hand” κλπ). Επέλεξε δε να ανέβει μονάχος στη σκηνή, με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα, απογυμνώνοντας τα κομμάτια του από ηλεκτρισμό και από τον πλούσιο ήχο μιας συνοδευτικής μπάντας, προσφέροντας έτσι ένα καθαρά ακουστικό σετ.
Η επιλογή αυτή αποδείχθηκε όμως νομίζω μια υπόθεση που μόνο τους πιστούς του φίλους θα ικανοποιήσει, προσφέροντάς τους μία ακόμα όψη του αγαπημένου τους τραγουδοποιού. Κι αυτό γιατί ναι μεν η έμφαση δίνεται έτσι στους στίχους και δημιουργείται μια θελκτική σε κάποιες στιγμές ατμόσφαιρα, την ίδια όμως στιγμή φανερώνονται περισσότερο και οι αδυναμίες των τραγουδιών καθώς κυριαρχεί η μονοτονία και μια αίσθηση ότι έχεις να κάνεις με έναν αρκετά δευτερεύοντα κλώνο του Bruce Springsteen και του Bob Dylan, το φάντασμα του οποίου κυριαρχεί στο βάθος του ορίζοντα. Αν δεν έχετε λοιπόν ιδιαίτερες σχέσεις με τον Steve Earle, μην περιμένετε να τις αποκτήσετε ακούγοντας ετούτο το live…
