Από το εξώφυλλο σε πιάνει ο Matthew Herbert, απεικονίζοντας 37 από τα 723 αντικείμενα που σάμπλαρε για το making of του άλμπουμ του. Έχοντας ως αρχή την αποφυγή σαμπαρισμάτων άλλων καλλιτεχνών και την ηχογράφηση αποκλειστικά original υλικού (όπως αναφέρει στο μανιφέστο που εξέδωσε με τους αυστηρούς "κανόνες" του), ο Herbert χτίζει σχεδόν με τεχνική micro-house τα χορευτικά anthems του.
Η νέα δουλειά του, μάλιστα, παρά το πολύπλοκο των συστατικών της, είναι η πιο accessible ever, βασιζόμενη σε μια disco-pop αισθητική, με έγχορδα του Πλοίου της Αγάπης, με Bee-Gees αναφορές, με glitchy μπαλλάντες, με soulful γυναικείες φωνές (κυρίως από τη Dani Siciliano) και φυσικά με όλο το συρφετό από παράξενους ηλεκτρονικούς ήχους, αναποδογυρισμένα πνευστά, το βήχα του ενδεχομένως, κανα δυο φακελάκια ζάχαρη που έβαλε στον καφέ του, τον τηλεφωνητή που έχει σπίτι του και πάει λέγοντας.
Όλο το "Scale" είναι ένα μάθημα εντυπωσιακής παραγωγής (έστω και με τη δόση της υπερβολής), μιας avant-garde άσκησης στα όρια της φαινομενικά πεπερασμένης, πολλές φορές cheesy και αρκούντως old-school disco (ακούστε το "Moving Like A Train" για να πάρετε μια μικρή ιδέα), αλλά και της εξέλιξής της, της vocal και deep house, χωρίς να ξεχνά λιγότερο χορευτικές και περισσότερο εγκεφαλικές φόρμες που σμιλεύει με τα εργαλεία των samples του και τις soulful φωνές ώστε να παραδίδει υβριδικά διαμάντια όπως το "Birds of a Feather".
Θα έπρεπε, βεβαίως, να αναφερθούμε και στις αντι-καπιταλιστικές και αντι-καταναλωτικές κορώνες που πετάγονται εδώ κι εκεί, αλλά νομίζω ότι άθελά του, με ένα τέτοιο ηχητικό δημιούργημα, τις αφήνει σε δεύτερη μοίρα. Στους δίσκους της χρονιάς...
