Αν σας άρεσαν οι Radiohead την εποχή που έβγαζαν σπουδαία μουσική, αλλά πάντα τους θέλατε πιο σκληρούς, το νέο album των Muse - μια από τις αποκαλύψεις της φετινής χρονιάς - είναι ό,τι πρέπει για εσάς. Μέχρι τώρα οι Muse, παρά τους φίλους που είχαν αποκτήσει (και) στη χώρα μας και παρά κάποια πραγματικά όμορφα τραγούδια, δεν είχαν ποτέ πείσει ότι δεν θα παρέμεναν ένα group στη σκιά Radiohead, με μια εμμονή να μπολιάσουν τη δραματική σχολή της brit pop με στοιχεία από τον χώρο του metal και του progressive.
Κι όμως, με το που αντικρίζεις το αλλόκοτο, εντυπωσιακό εξώφυλλο του Black Holes & Revelations - και νομίζεις ότι είσαι στον πλανήτη του Dr. Spock ή κάτι τέτοιο - το νιώθεις ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά με τους Muse. Όντως, το βρετανικό τρίο παραδίδει εδώ τα πιο ώριμα τραγούδια του, αλλά και το πιο πλήρες ως τώρα σύνολό του, εξαναγκάζοντας ακόμα και έναν ως τώρα πολέμιό τους όπως εμένα να υποκλιθώ, αλλά και να συγκινηθώ. Η σκιά των Radiohead συνεχίζει βέβαια να κάνει την παρουσία της ιδιαίτερα αισθητή (“Invincible”, “Hoodoo”, “Supermassive Black Hole”), τώρα όμως δεν μπορείς να μιλήσεις πια για άστοχη μίμηση και kitch πειράματα με τον ήχο. Οι Muse βρήκαν τη φωνή τους, κατάφεραν να κάνουν το ανίερο αμάλγαμα που τόσα χρόνια παλεύανε να φτιάξουν να σταθεί στα πόδια του ως πρόταση και να είναι και καλλιτεχνικά σφριγηλό.
Ήδη από την αρχή ο απελπισμένος λυρισμός του “Take A Bow” (με κάτι από τη φινέτσα των Queen να το διαποτίζει) φτιάχνει το σκηνικό της υπέρβασης, στο οποίο πρωταγωνιστούν κατόπιν στιγμές όπως το θαυμάσιο “Starlight”, το ηλεκτρισμένο “Map Of The Problematique” ή το σκληρό “Assassin”, αιχμές του δόρατος ενός album φτιαγμένου ως κύκλου τραγουδιών, ικανού να διατηρήσει το ενδιαφέρον του ακροατή του αμείωτο (άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο) ως το επικό φινάλε με το “Knights of Cydonia”. Αν στο ξεκίνημα το μυαλό πήγαινε στους Queen, στο φινάλε ανατρέχει έτσι στους Rush. Λίγες φορές από τότε που μπήκανε τα 00’s στίχοι σαν το “I can’t get it right since I lost you” (“Map Of The Problematique”) ακούστηκαν τόσο πειστικοί και καλαίσθητοι...
