Από το ξεκίνημά του κιόλας το νέο album του Paul Oakenfold σε βουτάει και αρχίζει να σε κοπανάει κάτω σαν χταπόδι. Επιβεβαιώνει έτσι ότι ο δαιμόνιος και υπερεπιτυχημένος DJ όχι μόνο δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει την ιδιότητα του συνθέτη για χάρη των DJ sets, αλλά ότι έχει ακόμα πράγματα να πει και να δώσει, παρά το ότι, αναπόφευκτα, συγκαταλέγεται πλέον στους βετεράνους του ηλεκτρονικού χώρου.
Το A Lively Mind αρχίζει εντυπωσιακά με τον δυναμίτη “Faster Kill Pussycat” (ήδη #7 στη Βρετανία), και παρά το ότι από τη μέση προς το φινάλε η συνοχή του διασπάται λιγάκι από ορισμένες όχι και τόσο εμπνευσμένες συνθέσεις (“Set It Off”, “Not Over”, “Save The Last Trance For Me”) κατορθώνει λίγο-πολύ να διατηρήσει το ίδιο δυναμικό επίπεδο. Κι αυτό χάρη σε tracks όπως το φρενιασμένο, ηλεκτρικό “Switch On” - το οποίο επαναφέρει τη μνημειώδη digital punk αισθητική των Prodigy του Fat Of The Land - το “Amsterdam”, που έχει τα φόντα να αναδειχθεί σε μαζικό club anthem, το “No Compromise”, το επιβλητικό “Vulnerable” και τη συνεργασία με το ήμισυ των περίφημων Neptunes, Pharrell Williams, “Sex ‘n’ Money” που κόβουν την ανάσα και βέβαια το καταιγιστικό, συντριπτικό “Praise The Lord”, την καλύτερη ίσως στιγμή του album.
Αρκετοί βέβαια από όσους πλασάρονται ως «ψαγμένοι ηλεκτρονικάδες» σνομπάρουν τον Oakenfold, λέγοντας ότι το album του είναι εντελώς 1990s αισθητικής και ότι αγνοεί τις εξελίξεις της τελευταίας πενταετίας. Λες και είχαμε πολλές εξελίξεις της προκοπής τα τελευταία πέντε χρόνια, κατά τα οποία όσοι δεν αποκοιμήθηκαν από την επέλαση του lounge περιχαρακώθηκαν σε μικρόκοσμους, αποθεώνοντας καλλιτέχνες που τους ξέρουν οι ίδιοι και άλλοι πέντε φίλοι τους. Κατά τη δική μου κρίση ο Oakenfold εδώ κάνει το σωστό: χωρίς πράγματι να πειραματίζεται με τον ήχο του ή να ξεφεύγει από τα κεκτημένα του, έχει ξαναπιάσει τη σκυτάλη από εκεί που την έχασε η big beat σκηνή στα τέλη των 1990s και ξανανοίγει εντυπωσιακά τον διάλογο για το μέλλον του συγκεκριμένου ήχου, επαναφέροντάς τον ταυτόχρονα στα παγκόσμια Top-20s.
