Με τις δυνατότητες του σύγχρονου metal πειραματίζονται οι τρεις Boris από την Ιαπωνία, είναι όμως ακόμα καθηλωμένοι στο στάδιο του άγονου πειραματισμού, όπου η εξερεύνηση και η αναζήτηση υπερτερούν της αισθητικής. Εδώ κι εκεί ακούγοντας το Pink εντοπίζεις στοιχεία που κρύβουν μια κάποια γοητεία, ως ακατέργαστα ακόμα διαμαντάκια (“Pink”, “Blackout”, “Just Abandoned My-Self”), κατά τα άλλα όμως αναγκάζεσαι να υποστείς μια μάλλον κακόγουστη βαβούρα, καθώς και τα μονότονα, ρηχά σε τεχνική και εκφραστικότητα φωνητικά του Takeshi (“Woman On The Screen”, “Pseudo-Bread”, “Electric”).
Κατά τη γνώμη μου λοιπόν οι Boris δεν συγκαταλέγονται στην crème de la crème του σύγχρονου metal, όπως ισχυρίζονται διάφοροι θιασώτες του ο,τιδήποτε ηχεί διαφορετικά και ακατανόητα στο εξωτερικό, οι οποίοι επισημαίνουν μάλιστα την επιρροή των Boris στους Isis ως επιπρόσθετο credit. Είναι ένα group το οποίο έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα και πρέπει πιστεύω να απαλλαγεί από τη νοοτροπία που θέλει την αισθητική να τίθεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην αναζήτηση νέων διαδρομών και δυνατοτήτων, αν θέλει να δώσει διαπιστευτήρια σοβαρότητας. Αυτό άλλωστε πρόσεξαν και δεν έκαναν οι Isis, με αποτέλεσμα να αποτελούν σήμερα σημείο αναφοράς, σε αντίθεση με τους Boris. Ατάλαντοι ασφαλώς δεν είναι οι Boris, δυνητικά δε δείχνουν ενδιαφέροντες και ικανοί για περισσότερα πράγματα. Μένει όμως και να το αποδείξουν.
