To άκουσμα του πιασάρικου "Country Girl" δεν άφησε και πολλά περιθώρια - το Riot City Blues αναμενόταν εξ αρχής μια "Give Out But Don't Give Up" υπόθεση, μια με τα μούτρα επιστροφή στο απλό rock'n'roll των Stones.
Όπερ και εγενέτο: ο δίσκος αφήνει στο χρονοντούλαπο το παρανοικό, επιθετικό futurerock των ‘Xtrmntr’ και ‘Evil Heat’ και τις ηλεκτρονικές βάσεις των προηγούμενων δίσκων, χάριν ενός οργανικού, upbeat, χαρούμενου και λιγότερο σκοτεινού rock αλά ‘Exile On Main Street’. Όλος αυτός ο hippy ακτιβισμός μετακομίζει και γεμίζει τα dancefloors με ημι-hits που ακούγονται ευχάριστα, αλλά από την άλλη δεν σου αφήνουν και τίποτα ως τελική γεύση.
Ο Gillespie είναι ο Mick Jagger, με συνοδεία Stooges ή Bolan-ικές μελωδίες (βλ. “We’re Gonna Boogie”) ή ακόμα και ελαφρώς προχωρημένα (για το basic επίπεδο του άλμπουμ) ανατολίζοντα κομμάτια (“Little Death”) που σου κρατούν τεντωμένο το χαμόγελο ως το τέλος, όχι όμως και την επιθυμία να το ακούσεις ξανά και ξανά -και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την έμπνευση παρά με το tribute-στυλ που στο παρελθόν λειτούργησε περίφημα. Ευχάριστο διάλειμμα για τους δαίμονές του, από την άλλη όχι και το πιο εμπνευσμένο...
