Δεκαέξι χρόνια πέρασαν από το Operation Mindcrime, το album που έβγαλε τους Queensrÿche από το αδιέξοδο φλερτ τους με το pop metal, δίνοντάς τους μια νέα κατεύθυνση και μετατρέποντάς τους σε σημείο αναφοράς. Από τότε και έπειτα οι διαβασμένοι μεταλλάδες ερίζουν ασταμάτητα για το αν είναι οι Queensrÿche ή οι Dream Theater οι δικαιωματικοί κάτοχοι του progressive metal θρόνου, με τους πρώτους να προβάλλουν το μεγαλείο του Promised Land και την πρωτοπορία του Operation Mindcrime και τους δεύτερους να αντιτείνουν την κομψότητα του Images And Words και το Falling Into Infinity.
Ας αφήσουμε όμως για λίγο τις συζητήσεις που θα κρατάνε για όσο θα υπάρχουν ένθερμοι metal fans (και καλή βαρελίσια μπύρα στο τραπέζι) και ας επιστρέψουμε στο θέμα μας. Για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, εγώ δεν πιστεύω ούτε λεπτό ότι οι Queensrÿche αποφάσισαν να επιστρέψουν στο album που τους καθιέρωσε για να εξυπηρετήσουν κάποια αμιγώς καλλιτεχνική τους ανάγκη για ένα sequel. Από το Hear In The New Frontier (1997) και μετά τα πράγματα πάνε για το group από το κακό στο χειρότερο, αφού οι πωλήσεις κατρακυλάνε και το επίπεδο των δουλειών τους είναι σταθερά απογοητευτικό. Μια κίνηση σωτηρίας είναι το Operation Mindcrime II, μια απέλπιδα προσπάθεια ανακοπής της παρακμής και επανάκαμψης στο προσκήνιο με τις πατερίτσες ενός παρελθόντος μεγαλείου.
Το ωραίο είναι πως κόντρα σε όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις και τα ειρωνικά χαμογελάκια ανθρώπων σαν κι εμένα οι Queensrÿche τα κατάφεραν μια χαρά. Προχωρήσανε μάλιστα και το αρχικό concept κατά τρόπο κινηματογραφικό, ξεκινώντας με την αποκάλυψη του δολοφόνου της Mary (με τον φόνο της οποίας τελείωνε το album του 1988), την εμμονή του Nikki με την εκδίκηση και τη στοιχειωτική παρουσία του εργοδότη της Mary Dr. X (ρόλο που αναλαμβάνει ένας πολύ πειστικός Ronnie James Dio). Πρόκειται με λίγα λόγια για ένα sequel εμπνευσμένο, θαυμαστά συνεκτικό και συχνά καταιγιστικό, που μπορεί να μην ισοφαρίζει σε καλλιτεχνική αξία το original Operation Mindcrime, δικαιούται όμως να το κοιτάει ίσα στα μάτια. Και ας μην είναι πια το λαρύγγι του Geoff Tate το ίδιο με τότε και ας ανακυκλώνουν οι Queensrÿche τον 1980s εαυτό τους σε κάποια σημεία. Τραγούδια μάλιστα σαν το “Re-Arrange You”, το “The Hands”, το “The Chase” ή το “A Junkie’s Blues” ξεχωρίζουν και ως αυτόνομες στιγμές, κάνοντάς σε να βγάζεις το καπέλο στη μπάντα.
Οι Queensrÿche ξαναμπήκαν λοιπόν με το σπαθί τους στον μεταλλικό χάρτη. Και με δεδομένες τις πατάτες τις οποίες βγάζουν τελευταία οι Dream Theater ίσως και να απάντησαν σε εκείνο το παλιό ερώτημα που λέγαμε πιο πάνω, για το ποιος είναι το αφεντικό στο progressive metal…
