Οι Live είχαν κάνει αίσθηση στην alternative rock σκηνή της μετά-Nirvana εποχής με το US #1 album τους Throwing Copper (1994), η ξαφνική όμως επιτυχία μάλλον αποδείχθηκε βαριά για τις πλάτες τους, με αποτέλεσμα να περάσουν γρήγορα στο περιθώριο των εξελίξεων με μια σειρά μετριότατων albums. Τα τελευταία πάντως χρόνια δείχνουν να έχουν ανακτήσει τόσο την έμπνευσή τους, όσο και την εμπορική τους δυναμική, αν και για την ώρα το comeback τους περιορίζεται στην αγορά των ΗΠΑ.
Το νέο τους, όγδοο album (αν υπολογιστεί και το The Death Of A Dictionary που ηχογράφησαν ως Public Affection) τους βρίσκει να συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία με ένα ακόμα συγκροτημένο σύνολο, από το οποίο δεν λείπει ούτε η φαντασία, ούτε και η ενέργεια. Η μπάντα κινείται βέβαια πλέον σε αποκλειστικά mainstream μονοπάτια και ποντάρει στον καλογυαλισμένο ήχο και την καθάρια παραγωγή του Jim Wirt (Hoobastank, Incubus). Έχει όμως στο τσεπάκι της και μπόλικες καλοβαλμένες προτάσεις, δίνοντας με το Songs From Black Mountain ένα από το πιο αξιόλογά της albums εδώ και χρόνια.
Από το σύνολο ξεχωρίζoυν ιδιαίτερα ο παλμός του “Show” και το catchy πρώτο single “The River”, όπως και μερικές ακόμα αρκούντως συμπαθητικές στιγμές (“Sofia”, “Where Do We Go From Here?”). Οι κιθάρες του Chad Taylor κελαηδάνε, ενώ ο frontman Ed Kowalczyk είναι σε τέτοια φόρμα ώστε να ανεβάζει με τις ερμηνείες του ακόμα και κάποιες από τις πιο ξενέρωτες στιγμές του album [“Home”, “Love Shines (A Song For My Daughters About God)”]. Χωρίς να βγάλουν έτσι και καμιά δισκάρα, οι Live δείχνουν ότι το σημερινό αμερικάνικο mainstream rock μπορεί ακόμα να είναι διασκεδαστικό και ουσιαστικό, κρατώντας αποστάσεις από τις κολεγιακές μανιέρες και τον ήχο πολυδιαφημισμένων groups σαν τους Nickelback.
