Το να περιμένει κανείς από ένα σχήμα με τέτοιο όνομα να παίζει μουσική που επάνω της θα μπορούσες να κρεμάσεις την ταμπέλα «σοβαρή» (ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα, μην με βάζετε τώρα να κάνω ανούσιες αναλύσεις...), θα ήταν άτοπο πιστεύω. Το ίδιο το συγκρότημα θα ακύρωνε την ίδια του τη φιλοσοφία, εκτός πια κι αν δεν έπαιρναν καθόλου στα σοβαρά αυτό που έκαναν. Και οι Toy είναι απόλυτα σοβαροί και συνεπείς ως προς την αποστολή που έχουν αναλάβει, και που με το τέλος του δίσκου αποδεικνύουν ότι έχουν φέρει απολύτως σε πέρας. Και η αποστολή αυτή είναι να γράψουν σοβαρά μια μη σοβαρή μουσική, που πίσω της διακρίνεις σοβαρά κίνητρα και που οι Alisdair Stirling (Βρετανός) και Jorgen Traeen (Νορβηγός) θα ήταν καθόλου σοβαροί αν τα ακολουθούσαν με μη σοβαρές προθέσεις. Σοβαρά μιλάω!
Η ιδέα του να παίξεις μουσική μ’ ένα φτηνό Casio πληκτροφόρο δεν είναι καινούργια, και πολλοί την πήραν στα σοβαρά, απλά τις περισσότερες φορές καταντάει το αποτέλεσμα να ακούγεται φτηνό και άτεχνο. Καθόλου σοβαρό με άλλα λόγια. Μόνο που δεν είναι σοβαρό απ’ τη μεριά μας να το ακυρώνουμε πριν το ακούσουμε, κάτι που κάναμε με απόλυτη σοβαρότητα. Και αν δεν μιλούσα σοβαρά, θα σας έλεγα ότι πρόκειται για μια ελεγεία που βασίζεται επάνω στα προκαθορισμένα μοτίβα που διαθέτει στα εντόσθιά του το μηχάνημα, και το Casiotone υπήρξε μια απ’ τις σοβαρότερες προσπάθειες ηλεκτρονικής εταιρίας να φέρει τα ηλεκτρονικά μουσικά όργανα μέσα στο κάθε σπίτι και στα χέρια κάθε μικρού παιδιού. Ακόμη κι αυτά ήταν ικανά να παίξουν μουσική μ’ ένα τέτοιο στα χέρια τους, και αυτό που έβγαινε από τα ηχεία του έδειχνε να προορίζεται για τα αυτιά των συνομηλίκων τους. Ήταν μουσική – παιχνίδι, από ένα παιχνίδι που έβγαζε μουσική, μια μουσική που γεννιόταν σαν παιχνίδι και έμοιαζε μ’ αυτό. Αν έπαιζες μ’ ένα τέτοιο παιχνίδι και έβγαζες μουσική, θα έπρεπε να την ονομάσεις Toy, κι ας μην ήταν σοβαρό σαν ιδέα. Ή να την ονομάσεις Toy αν την έβρισκες σαν τη σοβαρότερη ιδέα που σκέφτηκες ποτέ.
Όπερ και εγέννετο, γιατί μέσα στη σοβαροφάνειά τους, τα 44 λεπτά του “Toy” των Toy είναι παιχνιδιάρικα όσο δεν μπορούν να είναι άλλα εξίσου αδέξια, αν και σοφά μελετημένα, μουσικά έργα. Και τόσο σοβαρά όσο κάθε σοβαρό, ακαδημαϊκό, εγκεφαλικό σύνολο κομματιών. Ένας κύκλος ήχων που παίζουν με την κληρονομιά των Residents και του Momus, του Frank Zappa και των Ιαπώνων πρωτοπόρων της ηλεκτρονικής μουσικής. Σοβαρών καλλιτεχνών με άλλα λόγια που τους άρεσε να παίζουν με τη μουσική παρά να παίζουν μουσική. Έκαναν πλάκα στα σοβαρά με άλλα λόγια. Η ιστορία ίσως τοποθετήσει τους Toy στο πλάι όλων αυτών κάποια μέρα. Μα καλά, είμαστε σοβαροί;
