Είμαι δηλωμένος fan της Natacha Atlas από τις μέρες που ως frontwoman των Transglobal Underground έθετε τις βάσεις για το world-dance φαινόμενο - μια καλλιτεχνική πρωτοπορία τότε, μια κερδοφόρα βιομηχανία πλέον. Με απογοήτευση όμως διαπίστωσα ότι η νέα της δουλειά προέκυψε χλιαρή και υπερβολικά βασισμένη σε μελωδικά σχήματα τα οποία δοκίμασε στο παρελθόν με σαφώς μεγαλύτερη φαντασία - ιδιαίτερα στο σόλο ντεμπούτο της Diaspora. Μερίδιο ευθύνης βέβαια φέρει και ο γνώριμός της από τους Transglobal Underground Count Dubulah (κατά κόσμον Nick Page), ο οποίος επιμελήθηκε της παραγωγής.
Όσοι βέβαια παρακολουθούν την πορεία της Atlas δεν θα δυσαρεστηθούν. Κι αυτό γιατί το album είναι προσεγμένο και τα φωνητικά της στέκουν στο πάντα γοητευτικό ύψος τους, με την εξωτική τους σαγήνη να μοιάζει συχνά λες και βγήκε από τις Χίλιες και Μία Νύχτες. Κακά τα ψέματα όμως, ένας μουσικόφιλος με όχι και τόσο συνεπή σχέση με την πορεία της Atlas μάλλον θα βαρεθεί ακούγοντας το Mish Maoul. Ένα σύνολο δηλαδή αμήχανο και αναποφάσιστο για το πού ακριβώς επιθυμεί να σταθεί: πότε ρέπει προς πιο παραδοσιακά αραβικά μονοπάτια - προσφέροντας φόρο τιμής στα παιδικά ακούσματα της Atlas στα μαροκινά προάστια των Βρυξελλών - και πότε παρασύρεται σε πιο δυτικούς και «μπιτάτους» δρόμους, δίχως να μπορεί να βρει ούτε το απαιτούμενο μέτρο, ούτε την επιθυμητή ισορροπία.
Κάποιες μεμονωμένες στιγμές ξεχωρίζουν από τη γενική μετριότητα, όπως ο αισθησιασμός του εναρκτήριου “Oully Ya Sahbi”, το όμορφο “La Lil Khowf”, ή το ξέφρενα ρυθμικό “Bathaddak”. Δεν αλλάζουν όμως το γεγονός ότι το Mish Maoul μοιάζει με φτωχό συγγενή συγκρινόμενο με προηγούμενες δισκογραφικές καταθέσεις της Natasha Atlas.
