Φτάσαμε κιόλας στον εντέκατο δίσκο και με σιγουριά μπορούμε να πούμε πως δεν έχουμε τίποτα καινούργιο να γράψουμε για τους Flaming Lips που δεν έχουμε επαναλάβει στο παρελθόν. Δεν μας το επιτρέπουν οι ίδιοι, πως να το κάνουμε. Είναι ανεξήγητο και ονειρικά πανέμορφο αυτό που συμβαίνει με αυτή τη μπάντα. Ξεκίνησε απ’τις «ναρκω-θετημένες» πειραματικές ατασθαλείες και οδηγήθηκε με γεωμετρική πρόοδο στην καλλιτεχνική αθανασία. Το απόλυτο «δεκάρι» του “The Soft Bulletin”, το σχεδόν αριστούργημα “Yoshimi…” και τώρα ένας «πόλεμος», καθόλου όμως αιματηρός και φρικτός. Για την ακρίβεια, το αντίθετο. Ακούγοντας το “At War with the Mystics” αισθάνεσαι ότι κάποιος σε παίρνει μία γενναία αγκαλιά, ζεστή και γεμάτη ασφάλεια.
Κάθε φορά που οι Lips βγάζουν δίσκο μετά το “The Soft Bulletin”, το avopolis τους έχει στην κορυφή με το δίσκο της χρονιάς. Μην εκπλαγείτε αν στο τέλος του 2006 η παράδοση υπερισχύσει. Δεν μπορείς να χάσεις όμως με τους Lips. Κυρίως γιατί και αυτοί συνεχίζουν να εκπλήσσουν. Η μουσική φερειππειν του καινούργιου δίσκου (ξέχωρα από στίχους αν και δε γίνεται κάτι τέτοιο) είναι σχιζοφρενική πολυσχιδής. Space funk, δολοφονικό rock’n’roll, κιθάρες στο τέρμα (αποτελέσματα της επιρροής του παιξίματος του War Pigs των Black Sabbath στα live), κοσμικά ειδικά εφέ, τα γνωστά ονειρικά τοπία, γερμανικές επικές συνθέσεις και ακόμα δεν είδατε τίποτα. Τα λογάκια όμως που τραγουδάει ο Coyne έχουν και αυτά εξίσου τη σημασία τους. Ακούστε προσεκτικά την οργή της μπάντας για την επανεκλογή Bush, τη σχέση των teenagers με τις Britney, Gwen και λοιπές pop-bimbo, τη σχέση του Devendra Banhart με έναν ισλαμιστή καμικάζι και φυσικά (δεν θα μπορούσε να έλειπε) το θάνατο.
Η μητέρα του Coyne πέθανε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του δίσκου. Εννοείται φυσικά πως αυτή η απώλεια βρίσκεται έντονη στο δίσκο, αλλά όπως σε όλες τις δημιουργίες των Lips, ο θάνατος μοιάζει να μην έχει και τόση μεγάλη σημασία. Τον νιώθεις, τον καταλαβαίνεις, τον αποδέχεσαι, αλλά ακούγοντας τον Coyne να τραγουδά γι’αυτόν, νιώθεις πως όλα τελικά καλά θα πάνε. Μόνο αυτοί το καταφέρνουν αυτό. Εκτιμώ πως και αυτό είναι το μεγαλύτερο προσόν αυτού του νέου δίσκου. Ακόμα μία φορά ακούμε με το στόμα ανοιχτό. Σπεύσατε. Και οι μπάσταρδοι είναι ακόμα σε πολυεθνική.
