Κανείς δεν ξέρει ακόμα με σιγουριά αν ο Gnarls Barkley είναι ένας υπαρκτός δημιουργός ή αν πρόκειται για ένα τεχνητό προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβονται ο Danger Mouse - ένας από τους πιο επιφανείς παραγωγούς στη μαύρη μουσική των ημερών μας, γνωστός ευρύτερα από τη δουλειά του με τους Gorillaz - και ο Cee-Lo Green. Όλα αυτά όμως δεν έχουν και τόση σημασία, από τη στιγμή που το St. Everything αναδεικνύεται σε ένα από τα πιο ρηξικέλευθα albums που έχουν δημιουργηθεί τελευταία. Πρόκειται για μια δουλειά η οποία υπερβαίνει τις συμβάσεις και αψηφά τις υπάρχουσες κατηγοριοποιήσεις και περιγραφές, προορισμένη έτσι να ταράξει τα νερά και να προκαλέσει συζητήσεις.
Οι βάσεις του St. Everything είναι λίγο-πολύ εμφανείς: στο μυαλό έρχονται μεταξύ άλλων ο Stevie Wonder και η αισθαντικότητα του Marvin Gaye, οι Outkast, ο GZA/Genius, ο RZA του Ghost Dog, η hip-hop ψυχεδέλεια των Dälek, ακόμα και ο MC Honky (για όσους έχουν ανακαλύψει αυτό το ευρηματικά παλαβό alter ego του Mark Oliver Everett). Κι όμως τίποτα από όλα αυτά δεν επαρκεί για να περιγραφεί το τι ακριβώς συμβαίνει μέσα εδώ. Δεν μπορώ λοιπόν να αποφανθώ με βεβαιότητα τι τρέχει εδώ, αν είναι soul, αν είναι hip-hop, αν είναι μαύρη ψυχεδέλεια, αν είναι όλα αυτά μαζί και περισσότερα. Είναι πάντως κάτι έξω από τα συνηθισμένα, ένα μουσικό σύνολο που σε προβληματίζει αλλά και σε ενθουσιάζει, κερδίζοντάς σε με έναν δικό του, εντελώς αβίαστο τρόπο. Σύνολο το οποίο διαθέτει μεν κάποιες ιδιαίτερα ξεχωριστές στιγμές - όπως το mind-blowing “Storm Coming”, το avant-garde funk του “Crazy”, τις σκοτεινές γωνιές του “Necromancing” ή την ευρηματική διασκευή στο “Gone Daddy Gone” των Violent Femmes - ταυτόχρονα όμως ρουφιέται από την αρχή ως το τέλος, καθώς είναι έτσι αρθρωμένο ώστε να λειτουργεί ως ενότητα. Πράξη με ιδιαίτερη καλλιτεχνική σημασία για μια εποχή όπου το downloading και οι ιλιγγιώδεις ρυθμοί παραγωγής νέων albums τείνουν να ρίξουν σε αχρηστία (αν δεν το έχουν ήδη καταφέρει) την έννοια του κύκλου τραγουδιών.
Ακούγοντας το St. Everything μπαίνω στον πειρασμό να ψελλίσω πως πρόκειται για ένα album από εκείνα που φαίνονται να προοικονομούν ένα αγέννητο ακόμα μουσικό μέλλον. Αλλά ταυτόχρονα με πιάνουν ανασφάλειες - ότι έχω κάνει κάποιο (χοντρό) λάθος, ότι η κρίση μου έχει φυράνει, ότι έχω χάσει την επαφή με τη μαύρη μουσική και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Θα αφήσω όμως τον χρόνο να αποφανθεί για όλα αυτά και θα τολμήσω έτσι να γράψω ότι εδώ δεν έχουμε απλά και μόνο ένα άκουσμα απαραίτητο για όλους όσους παρακολουθούν τη σύγχρονη μουσική, αλλά και μια δημιουργία που ίσως μια μέρα, αν βέβαια συντρέξουν και οι κατάλληλες συγκυρίες, καταστεί ορόσημο και σημείο αναφοράς για τον «μαύρο» ήχο του 21ου αιώνα.
