Με μεγάλη μας χαρά βλέπουμε να επαναδραστηριοποιείται μια σπουδαία εταιρία που έδρασε στη δεκαετία του ’90 κυρίως, έχοντας όμως στο δυναμικό της, στο roster της όπως αρέσκονται να λένε και οι αθλητικογράφοι, πολλά σπουδαία ονόματα που έγραψαν ιστορία στο χώρο της ροκ, και όχι μόνο, μουσικής.
Η All Saints (που πήρε το όνομά της από τον ομώνυμο δρόμο του Λονδίνου όπου στεγάζονταν τα γραφεία της) αποτελεί δημιούργημα του Dominic Norman – Taylor, και στην ουσία αποτελεί τη δισκογραφική συνέχεια της Opal/Land, της εταιρίας που διατηρούσαν για ένα χρονικό διάστημα ο Brian Eno με τη σύζυγό του Anthea (η οποία είναι αδελφή του παραπάνω κυρίου, εξ ου και τα ονόματα που ενέταξε στον κατάλογό της η All Saints ήταν εξαρχής φοβερά και τρομερά!). H πρόσφατη σύμπραξή της με την Hannibal – που αν θυμάστε είχε κυκλοφορήσει και τον πρόσφατο δίσκο του Eno “Another Day On Earth” – φέρνει ξανά στην αγορά τις πολλές και καλές παλιές της κυκλοφορίες, μαζί με ορισμένες καινούργιες από δύο σχήματα που ο ιδιοκτήτης του label αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να μην τα είχε υπογράψει κάποιος άλλος μέχρι τώρα! Η συλλογή αυτή περιέχει από ένα κομμάτι από κάθε δίσκο της νέας της αυτής παρουσίας, ενώ υπάρχει και συνέχεια που θα δούμε παρακάτω. Προς το παρόν ας δούμε ένα – ένα τα κομμάτια για να λέμε και δύο λόγια για τον κάθε δίσκο ξεχωριστά:
Andy Partridge & Harold Budd – Ceramic Avenue
Η συνεργασία των δύο αυτών μουσικών ήταν κάτι που δεν περίμενε κανείς. Τι κοινό θα μπορούσαν ποτέ να έχουν ένας βετεράνος Αμερικανός συνθέτης κι από τα βασικότερα κεφάλαια του μινιμαλισμού μ’ έναν Βρετανό ποπ τραγουδοποιό είναι κάτι που δεν χωρούσε η φαντασία κανενός μας, κι όμως το άλμπουμ τους “Through The Hill” ήταν ένα εξαιρετικό πείραμα που αντλούσε με ομοιομορφία στοιχεία κι από τις δύο τάσεις με τρομερό ενδιαφέρον. Ο πρώτος είναι αυτός που δείχνει να έκανε τις περισσότερες στυλιστικές υποχωρήσεις και προσέγγισε τις κλασικότροπες τάσεις του δεύτερου για να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα πάντρεμα που όποιος το σκέφτηκε, του αξίζουν συγχαρητήρια!
Marconi Union - Sleepless
Ηλεκτρονικό ντουέτο από το Manchester που προσπαθεί να δημιουργήσει υποβλητικές ατμόσφαιρες με τη μουσική του, λίγο σκοτεινές, λίγο ονειρικές και τα καταφέρνει χρησιμοποιώντας τόσο τα μέσα του ambient υποβλητισμού, όσο και τα κόλπα που αποτελούν τα εργαλεία κάθε καλού συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής. Καθόλου τυχαία λοιπόν, το άλμπουμ τους “Distance” θα μπορούσε κάλιστα να ντύσει εικόνες της μεγάλης οθόνης, αφού και το ίδιο το σχήμα κάπως έτσι ονειρεύεται να δει τα κομμάτια του να σταδιοδρομούν. Τους το ευχόμαστε!
Brian Eno & Jah Wobble – Like Organza
Από το εξαιρετικό άλμπουμ τους “Spinner”, για την αξία του οποίου οι γνώμες διίστανται. Η ιδέα ήταν ο Brian Eno να γράψει κάποιες μουσικές και κατόπιν ο Jah Wobble να τις επεξεργαστεί κατά το δοκούν. Έτσι κι έγινε, κάπου πρόσθεσε κάτι, κάπου αφαίρεσε, κάπου άφησε τα πάντα όπως τα βρήκε κοκ. Το απόσπασμα που περιέχεται εδώ μάλλον δεν είναι αντιπροσωπευτικό της δουλειάς, μια σύντομη ambient άσκηση απ’ τη οποία απουσιάζουν οι dub ταρζανιές του Wobble που πρόσθεταν το δικό του χρώμα στα δρώμενα. Ο δίσκος τους αξίζει πάντως.
Brian Eno – Triennale
Καθαρόαιμη ambient μουσική γραμμένη για να συνοδεύσει διάφορες βίντεο εγκαταστάσεις με τις οποίες είχε ασχοληθεί εκτενώς μια εποχή ο Eno – και εξακολουθεί να ασχολείται, μια και ανέκαθεν θεωρούσε το video art μια απ’ τις σημαντικότερες μορφές σύγχρονης Τέχνης. Μέσα στη χρονιά έχει ανακοινωθεί η κυκλοφορία ενός ακόμη project του στο πεδίο αυτό. Προέρχεται από το άλμπουμ του “The Shutov Assembly” που κινείται ολόκληρο σ’ αυτό το στυλ.
Djivan Gasparyan – 7th December 1988
Ο εν λόγω μουσικός έρχεται από την Αρμενία και είναι ο σπουδαιότερος δεξιοτέχνης του duduk, ενός αρχαίου πνευστού οργάνου που μοιάζει με όμποε. Η μουσική του είναι καθαρόαιμη world music, κι αποτελεί την τέλεια έκφραση των συναισθημάτων του αρμένικου λαού με νότες, αν και μοιάζει να εμπεριέχει αγωνίες και σκέψεις ολόκληρου του παγκόσμιου χωριού. Ακούγεται οικεία στα δικά μας ελληνικά αυτιά, ίσως επειδή ηχεί πολύ, πολύ θλιμμένη... από το άλμπουμ του “Moon Shines At Night”, αν και ο δίσκος του που θα σας προτείναμε επίσης να αναζητήσετε είναι το “Black Rock” που ηχογράφησε με τον σούπερ Καναδό παραγωγό και μουσικό Michael Brook για λογαριασμό της εταιρίας Real World.
Brian Eno – Blissed
Το άλμπουμ “The Drop” ήταν η απόπειρα του Eno να αποδείξει ότι δεν υστερεί σε φαντασία και βιρτουοζιτέ έναντι των πιτσιρικάδων χειριστών ηλεκτρονικών οργάνων που είχαν κατακλύσει τον τόπο στη δεκαετία του ’90. Έγραψε κάποιες καλές μελωδίες και τις εκτέλεσε όπως θα περίμενε κανείς από έναν καλλιτέχνη του δικού του βεληνεκούς, το αποτέλεσμα όμως εξακολουθεί να μην παραμένει και το καλύτερο που θα περίμενε κανείς απ’ αυτόν. Το “Blissed” ακούγεται σαν σύνθεση του Jean Michel Jarre, κι όσο κι αν αυτό δεν είναι και το χειρότερο που μπορείς να του προσάψεις, δεν είναι και το καλύτερο…Η πρόσφατη επανέκδοση περιέχει δύο επιπλέον κομμάτια που υπήρχαν στην Ιαπωνική έκδοση.
Harold Budd – Widows Charm
Α, εδώ δεν σηκώνω κουβέντα, γιατί μιλάμε για έναν απ’ τους πιο αγαπημένους μου μουσικούς όλων των εποχών (πιο αγαπημένους μου ever, που λένε και οι σούπερ αγγλομαθείς!). Το κομμάτι προέρχεται από ένα cd που συγκεντρώνει δύο από τα πρώτα του άλμπουμ, τα “The Serpent (In Quicksilver)” και “Abandoned Cities”. Αφηρημένες γραμμές στο πιάνο δημιουργούν έναν ατελείωτο μελωδικό καμβά για να κεντήσεις επάνω του τα όνειρά σου... Σταματάω εδώ για να μην αρχίσω με τα κοσμητικά επίθετα, όσα ξέρω κι όσα θα ψάξω στο λεξικό! Ακούστε τον πάσι θυσία!
Brian Eno – Neroli
Από το φερώνυμό του άλμπουμ βεβαίως – βεβαίως, μια ακόμη από τις δουλειές του που κινήθηκαν στα ambient χωράφια που εκείνος δημιούργησε. Ο δίσκος αποτελεί την προσπάθεια του Eno να μετατρέψει τα αρώματα σε μουσική, σε συνέχεια εκείνης της περίφημης σκέψης του που είχε καταγράψει στο καταπληκτικό του βιβλίο “A Year With Swollen Appentices” και σύμφωνα με την οποία ήθελε να γράψει μουσική που θα έφερνε στο μυαλό του ακροατή αρώματα! Αν τα κατάφερε θα το κρίνετε εσείς μετά την ακρόαση του δίσκου…
Harold Budd – The White Arcades
Κι αυτό από φερώνυμο άλμπουμ προέρχεται, αλλά το ξέρατε ήδη. Όπως ξέρατε ότι το ηχογράφησε με τη βοήθεια των Cocteau Twins με τους οποίους είχε κάνει κι ένα άλμπουμ μαζί, το “The Moon And The Melodies”. Όπως κι ότι είναι εξίσου μαγικός σαν όλους τους υπόλοιπους που έχει κάνει. Ανυπέρβλητες ατμόσφαιρες που σε αγκαλιάζουν σφιχτά στη ζεστή φωλιά, παρά τους πάγους του εξωφύλλου…
Roger Eno – Winter Music
Ο αδελφός του Brian δεν είχε ποτέ τόσο προβεβλημμένη καριέρα, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν έβγαλε κι αυτός έναν διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό σπουδαίων δίσκων. Το “Between Tides” συγκαταλέγεται σίγουρα μέσασ’ αυτούς, όπως πολύ εύκολα μπορεί κανείς να συμπεράνει από το παρόν μουσικό απόσπασμα. Πιάνο και έγχορδα αποθεώνουν την αισθητική του ρομαντισμού σε μια μετά-κλασική σπουδή.
Djivan Gasparyan – Brother Hunter
Από το άλμπουμ του “I Will Not Be Sad In This World”. Κατά τα άλλα, όπως παραπάνω.
Jon Hassell – Out Of Adedara
Ριζοσπαστικός μουσικός που άνοιξε δικούς του δρόμους που ακολούθησαν, ή προσπάθησαν να ακολουθήσουν, πολλοί άλλοι. Δημιουργός της μουσικής του «Τέταρτου Κόσμου», εδώ πειραματίζεται με τις τεχνικές του sampling και το ύφος του hip hop για να μας μεταφέρει σε ένα φουτουριστικό σκηνικό χωρίς απ’ ευθείας ηχητικές αναφορές. Η “πειραγμένη» του τρομπέτα ήταν και πάλι παρούσα στο άλμπουμ “City: Works Of Fiction”, απ’ όπου και το άνωθεν απόσπασμα.
Vacabou – Russia In White
Το έτερο νέο σχήμα της All Saints, ετούτοι εδώ αποτελούν μια Γαλλο-Ισπανική σύμπραξη δύο ατόμων που χαριεντίζονται με την ποπ σε μια trip hop-άτη εκδοχή της με γυναικεία φωνητικά – πάντοτε καλό σημάδι αυτό. Δεν έχουμε ακούσει κάτι άλλο απ’ αυτούς, πάμε όμως στοίχημα ότι αξίζει να αναζητήσουμε το ντεμπούτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους, αν κρίνουμε από το παρόν κομμάτι.
Brian Eno – Fractal Zoom
Το καλύτερο κομμάτι κι αυτό που έχει ακουστεί περισσότερο μέσα από το άλμπουμ του “Nerve Net”. Μακάρι να ήταν του ίδιου ενδιαφέροντος και της ίδιας περιπετειώδους διάθεσης και τα υπόλοιπα του δίσκου, που μπορεί να μην ήταν καν μέτριος, δεν ήταν όμως κατά την προσωπική μας άποψη πάντα και τόσο καλός όσο οι κριτικές ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Η νέα έκδοση περιλαμβάνει δύo νέα ρεμίξ από τα χεράκια του ίδιου του Eno.
Brian Eno & John Cale – Cordoba
Από τα ωραιότερα τραγούδια ενός εξαιρετικού δίσκου, που βρήκε δύο ιερά τέρατα να συνεργάζονται με άψογα αποτελέσματα. Ο ήχος του δίσκου έχει “παλιώσει» λίγο αλλά οι συνθέσεις του εξακολουθούν και λάμπουν όπως την πρώτη ημέρα που τις ακούσαμε. Ευτυχώς εδώ δεν περιλαμβάνεται το πολυακουσμένο “Spinning Away”, μα μία άλλη από τις πολλές καλές στιγμές του “Wrong Way Up”, που επανακυκλοφορεί με bonus τραγούδια και οπτικό υλικό για το κομπιούτερ.
Roger Eno – Fleeting Smile
Αυτό το κομμάτι προέρχεται από τη συλλογή “Music For Films III”, μια πρώτη αναδρομή στην ιστορία της εταιρίας Land, που το είχε αρχικά κυκλοφορήσει. Περιέχει ακόμα κομμάτια από Brian Eno, Harold Budd, Larraji, Michael Brook, John Paul Jones (ναι, ο γνωστός των Led Zeppelin, την καριέρα του οποίου μανατζάριζε για ένα διάστημα η γυναίκα του Brian Eno) και άλλοι. Η νέα έκδοση του δίσκου περιέχει δύο επιπλέον τραγούδια.
John Cale – Do Not Go Gentle Into That Good Night
Όταν ο John Cale έβγαλε το “Words For The Dying”, πολλοί μίλησαν για θριαμβευτική επάνοδο, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν έλειψε στην ουσία απ’ τη δισκογραφία, τόσο καλός ήταν αυτός ο δίσκος! Αξίζει να τον αποκτήσετε και μόνο για το συγκλονιστικό κομμάτι “The Soul Of Carmen Miranda”, όχι φυσικά ότι πήγαινε ο υπόλοιπος δίσκος πίσω! Βασισμένο στην ποίηση του Dylan Thomas, με τον Brian Eno στην παραγωγή, μια ρωσική ορχήστρα να τον συνοδεύει και να υπογραμμίζει τις κλασικές του επιρροές, και τον ίδιο σε αληθινό δημιουργικό οίστρο.
Harold Budd – Marion Brown
Είμαι ο τελευταίος που θα απευχόταν σε κάποιον την απόκτηση δίσκου του εν λόγω καλλιτέχνη, ο συγκεκριμένος όμως είναι ανάμεσα στους δύο ή τρεις καλύτερους του. Δεν ξέρω αν λέει κάτι ότι τον ψήφισαν δίσκο της χρονιάς οι Sunday Times, αυτό που σίγουρα λέει πάντως είναι η ίδια του η μουσική, που εδώ παρουσιάζεται περισσότερο εξωστρεφής από ποτέ. Διασκευάζει συν τοις άλλοις και μια σύνθεση των Steven Brown και Blaine Reininger των Tuxedomoon.
Να σημειώσουμε ακόμη ότι όλες οι επανεκδόσεις της All Saints έρχονται με επαυξημένα booklets και νέα εξώφυλλα – κάποια πανομοιότυπα με τα παλαιότερα, κάποια με νέο artwork παραπλήσιας αισθητικής – πληροφορίες για τις ηχογραφήσεις κτλ.
Εκτός από τα cd αυτά, κυκλοφορεί ήδη ένα dvd του Brian Eno με τίτλο “14 Video Paintings” με πρωτοποριακές δουλειές του για την εποχή τους (αρχές της δεκαετίας του ΄80) στο χώρο του video art, καθώς και η επόμενη φουρνιά δίσκων, ξανά από το παρελθόν. Ήτοι:
Το άλμπουμ “Flow Goes The Universe” του Αμερικανού παρά το όνομά του Laraaji, με τον οποίο είχε ηχογραφήσει κάποτε ένα άλμπουμ της περίφημης Ambient σειράς ο Brian Eno. Στη δουλειά αυτή του 1992 την παραγωγή και ενεργό ρόλο στην ηχογράφηση παίζει και πάλι ο Michael Brook. Παραδόξως όμως, στη νέα κόπια περιέχονται πέντε κομμάτια λιγότερα απ’ το αυθεντικό, ίσως επειδή ο δημιουργός τους θεώρησε ότι δεν τον αντιπροσωπεύουν πια; Ποιος ξέρει...
Τη συνεργασία του Harold Budd με τους Ruben Garcia και Daniel Lentz στο άλμπουμ “Music For 3 Pianos” του 1992. Στο ύφος του πρώτου (που μας είναι και πιο γνωστό), ο δίσκος διαρκεί μόλις 22 περίπου λεπτά και δεν περιέχει τίποτα έξτρα. Κλαψ! Περιέργως, ο Harold Budd αναγράφεται στο καινούργιο εξώφυλλο του cd ως Geod, να πρόκειται για τυπογραφικό λάθος ή για καπρίτσιο του Καλλιτέχνη; Πάντως η ιστορική αλήθεια αποκαθίσταται στο τύπωμα του δισκίου εντός…
Οι Channel Light Vessel υπήρξαν ένα σούπερ γκρουπ που αποτελούταν από τους Roger Eno, Bill Nelson, Kate St John, Laraaji και Mayumi Tachibana (και δεν είναι ακριβώς η τελευταία που δίνει τον άνωθεν χαρακτηρισμό στο συγκρότημα…). Έβγαλαν δύο άλμπουμ στην πορεία τους, τα “Automatic” και “Excellent Spirits”, και το πρώτο απ’ αυτά είναι που βγαίνει ξανά σε πρώτη φάση, με ένα επιπλέον κομμάτι. Ποπ συνθέσεις με fusion στοιχεία και «ψαγμένες” ενορχηστρώσεις παιγμένες από μυριάδες ασυνήθιστα για το είδος μουσικά όργανα.
Με τον Bill Nelson που αναφέρθηκε παραπάνω είχε συνεργαστεί για το άλμπουμ του “By The Dawn’s Early Light” ο Harold Budd το 1991 ( ποιος είπε εκεί πίσω «πάλι αυτός;”). Η κιθάρα συμπρωταγωνιστεί με το πιάνο αυτή τη φορά σε ένα σπουδαίο άλμπουμ που συμπληρώνεται με μια ακόμη μεγάλη αγάπη του Budd, την ποίηση, που έχει υπηρετήσει πολλάκις μέσας το έργο του.
Τέλος, ένα άλμπουμ του 1994 του Roger Eno με τίτλο “The Flatlands” ολοκληρώνει την παρουσίασή μας αυτή της ανανεωμένης All Saints. Πρόκειται στην ουσία για ένα άλμπουμ νέο-κλασικής μουσικής, με πιάνο και ορχήστρα, έγχορδα και πνευστά που δημιουργούν ένα κλίμα μουσικής δωματίου. Φέρτε στο νου σας τα σάουντρακ του Michael Nyman χωρίς τα μινιμαλιστικά στοιχεία και είστε κοντά. Για τους φίλους της καλής μουσικής ανεξαρτήτως υφολογικών συνόρων.
