Ένας pop ‘n’ ballads δίσκος για χαλαρές και ήρεμες στιγμές. Ο Lee Ryan αποπνέει μια γλυκύτητα, έχει ρομαντικό πνεύμα και μια τρυφερή συμπαθή φωνή, χωρίς να είναι αυτό που ονομάζουμε «κλασικός crooner». Δεν θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για την αποκάλυψη της pop ή για τέρας πρωτοτυπίας, ωστόσο διαφαίνονται οι καλές προθέσεις του. Το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται είναι συγκεκριμένο και, μάλλον, θηλυκού γένους.
Για να μην το περιορίσω εντελώς, νομίζω ότι η μουσική του Ryan θα άρεσε σε όσους άκουγαν boy-bands και άλλα σχετικά. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει αυτό το είδος, ούτε ότι ξεχώρισα κάτι το ιδιαίτερο στον φερώνυμο δίσκο του Ryan.
Σίγουρα πρόκειται για μια ξεκάθαρα εμπορική δουλειά, όχι του βεληνεκούς άλλων, σπουδαίων κυκλοφοριών του είδους. Εντούτοις, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι υπήρξαν και καλές στιγμές…
