Κινούμενος αντίθετα στο ρεύμα των εικασιών που την μία τον θέλουν να συνεργάζεται με τους Oasis και την επόμενη να επιστρέφει μετά βαϊων και κλάδων στη ζεστή συντροφιά της παλιάς του ερωμένης που ακούει στο όνομα Blur, ο Graham Coxon, φορώντας το πιο ειρωνικό του χαμόγελο, μας παραδίδει άλλη μία σόλο δισκογραφική δουλειά.
Μετά την εντυπωσιακή, προ δύο ετών, επιτυχία του “Happiness In Magazines” η αξιομνημόνευτη brit-pop φιγούρα του Coxon έρχεται τώρα να διευρύνει τις γνώσεις μας και να μας πληροφορήσει ότι πέραν των καθιερομένων η Αγάπη έχει αποκτήσει και άλλο ένα χαρακτηριστικό. «Ταξιδεύει με υπερβολικές ταχύτητες».
Στη μεγαλύτερη διάρκεια του ο δίσκος κινείται, με υπερβολικές ταχύτητες και αρκετή φασαρία, σ’ ένα παλιομοδίτικο punk-rock πνεύμα της εποχής των 70’s, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι ο καλλιτέχνης δεν παρουσιάζει και ψεγάδια της pop-rock ιδιοσυγκρασίας του. Στις δεκατρείς συνολικά συνθέσεις του δίσκου ο Coxon γρατζουνάει την κιθάρα του πιο δυνατά από ποτέ και τραγουδώντας σαν ένας μεταμοντέρνος Syd Barrett μετατρέπει σε μουσική μερικές από τις πιο υπερδιεγερτικές ιδέες του. Κομμάτια όπως τα “Standing On My Own Again”, “Don’t Let Your Man Know” και “Gimme Some Love” πνιγμένα στα βρώμικα κιθαριστικά riffs και στους ρυθμούς 4/4 των κρουστών, αναδεικνύουν για πολλοστή φορά το ταλέντο του Coxon στη δημιουργία catchy κομματιών. Στα “Just Α State of Mind” και “Flights to The Sea (Lovely Rain)” επαναφέρει την Αγάπη στα λογικά πλαίσια κίνησης και ταχύτητας ντύνοντας την με ηλεκτροκουστικές σκουρόχρωμες μουσικές ενδυμασίες, προτού με το folk-country “Don’t Believe Anything I Say” ξεκινήσει σιγά-σιγά να την επαναφέρει στις γνώριμες ιλλιγιώδεις ταχύτητες του άλμπουμ.
Με το “Love Travels at Ιllegal Speeds” ο Coxon προσφέρει δεκατρία μικρής διάρκειας μαθήματα ευφυούς μουσικής σύνθεσης, προς όλες τις νέες ανερχόμενες rock n’ roll μπάντες-πυροτεχνήμα του ενός δίσκου και προσθέτει άλλη μία εξαίσια δισκογραφική δουλειά στο προσωπικό του hall of fame.
