Μια τετραετία μετά το τελευταίο της δισκογραφικό πόνημα “Human Conditions” και έχοντας προ πολλού ξεπεράσει τη περίοδο μοναξιάς της - “Alone with Everybody” - η αυτού εξοχότης του Richard Ashcroft επιστρέφει, κρατώντας στα χέρια της τα «κλειδιά»-εισιτήριο που οδηγούν στον ιδανικά πλασμένο κόσμο. Ένα κόσμο που περιστρέφεται γύρω από την οικογενειακή ζωή με κινητήρια δύναμη την μουσική.
Χωρίς ωστόσο τον έρωτα, τα αναπάντητα υπαρξιακού περιεχομένου ερωτήματα και τα ψυχολογικά ανεβοκατεβάσματα λύπης-χαράς, ο κόσμος αυτός δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά ένα “Simple Song”. Τα στοιχεία αυτά που ανέκαθεν συνάρπαζαν και τροφοδοτούσαν με στιχουργικό υλικό τον Ashcroft κάνουν αισθητή την εμφάνισή τους και στο πολυαναμενόμενο “Keys To The World”, το οποίο όμως παρά τις αντίθετες προβλέψεις δεν καταφέρνει να χαράξει μια δική του πορεία, ακολουθώντας ουσιαστικά την πεπατημένη οδό των δύο προηγούμενων άλμπουμ.
Φιλτράροντας τη πραγματικότητα με διαφορετικα πλέον κριτήρια και πιο ώριμος από ποτέ, ο καλύτερος τραγουδιστής του κόσμου – κατά τον Chris Martin – παραδίδει μεν απλόχερα για πολλοστή φορά τα τεράστια φωνητικά του προσόντα, εντούτοις δεν επιτυγχάνει το επιθυμητό όσον αφορά τις συνθέσεις που αναλαμβάνουν να τα συνοδέψουν. Η πληθώρα οργάνων που τον συνοδεύει –κιθάρες, μαντολίνο, βιολιά, τσέλο, φλάουτο – παράγει τα μέγιστα, χαρίζοντας μας ομολογουμένως μερικά άξια αναφοράς κομμάτια όπως το ομώνυμο “Keys To The World”, το “Music Is Power” και το πιάσαρικο single “Break the Night With Colour” στη πλειοψηφία της όμως η σύμπραξη αυτή βυθίζεται στο γνώριμο υποτονικό ύφος του Ashcroft με αποτέλεσμα την δημιουργία ενός δίσκου μάλλον συνηθισμένου για τα στάνταρ του καλλιτέχνη. Μοναδική εξαίρεση στο κανόνα αποτελεί το εναρκτήριο κομμάτι και αυτό που ρίχνει την αυλαία στο άλμπουμ, “Why Not Nothing ?” και “World Keeps Turning”, τα οποία κινούνται σε σαφώς πιο γρήγορες στροφές και χαρακτηρίζονται από μία πιο χαρούμενη διάθεση.
Εν κατακλείδι το “Keys to The World” αποτυγχάνει, και αυτό με τη σειρά του, να κερδίσει το τίτλο της πιο επιτυχημένης σόλο δισκογραφικής απόπειρας του λαοφιλούς Brit-Rocker, μεγαλώνει όμως ακόμα περισσότερο τη λίστα αυτών που στοχεύουν μανιωδώς να ξεφύγουν από το φάντασμα του “Urban Hymns”. Ένας δίσκος που ευτυχώς ή δυστυχώς έχει στοιχειώσει τη μετά-Verve καλλιτεχνική πορεία του Ashcroft.
