Ακόμη κι αν ακούτε ελάχιστη έως καθόλου jazz μουσική, όπως ο υπογράφων π.χ., δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να μην ακούσετε αυτό το άλμπουμ. Κατ’ αρχήν δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι μπορείτε να ονομάσετε jazz αυτό που παίζουν οι Youngblood Brass Band, αλλά σε κάτι τέτοιο βρίσκεται πιο κοντά. Από την άλλη, αυτό το άλμπουμ είναι τόσο jazz όσο και ροκ όσο και punk όσο και hip hop όσο και agit pop.
Το ίδιο το γκρουπ, ή η εταιρία του τέλος πάντων, διευκρινίζει με στικεράκι στο εξώφυλλο να το αρχειοθετήσουμε στην κατηγορία riot jazz, ή drum corps punk, ή post-hype. Κανένα πρόβλημα, δηλαδή δίπλα σε ποιους;
Για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, να διευκρινίσουμε ότι το συγκρότημα απαρτίζεται από οκτώ μουσικούς που παίζουν μονάχα πνευστά, κρουστά κι ένας τους τραγουδάει. Αυτά αρκούν για να κάνουν έναν εκπληκτικό, καλώς εννοούμενο θόρυβο, που βράζει από πολιτική οργή – κι αρκεί να το καταλάβεις χωρίς να χρειαστεί να κοιτάξεις καν τους στίχους, βοηθούν τα φωνητικά που πλησιάζουν στο στυλ του Zach De La Rocha των Rage Against The Machine – και αυθεντικό συναίσθημα. Αφιερώνουν ένα κομμάτι «στη μνήμη της Νέας Ορλεάνης», απ’ την παράδοση της οποίας έχουν εμφανώς αντλήσει πολλά στοιχεία, αν και, όπως προείπαμε, είναι τελικά δύσκολο να παγιδεύσεις σε μία ταμπέλα το ύφος της μουσικής τους. Στο “But You Can’t Run” για παράδειγμα παίζουν σαν μπάντα από τη Βραζιλία ενώ το “Bone Refinery” μοιάζει σαν απόσπασμα δίσκου που έχει βγει από την ετικέτα της Anticon. Πρόκειται για δύο μόνο στοιχεία ενός πολυσυλλεκτικού και υπέροχου άλμπουμ που αξίζει σίγουρα να ακούσετε.
