Για τη δική τους εταιρία δίσκων, οι Sonic Youth κρατούν τις πιο πειραματικές τους δουλειές, εκείνες που λογικά κανείς ή ελάχιστοι άλλοι θα δέχονταν να κυκλοφορήσουν. Φτάνοντας στο έκτο νούμερο της σειράς, βρίσκουμε ένα ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ από μια συναυλία τους αφιερωμένη στον Stan Brakhage.
Τρία μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια το απαρτίζουν – αγγίζοντας σε διάρκεια τα 65 λεπτά – στα οποία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν συμβαίνουν και πάρα πολλά. Το όλο πράγμα είναι ένας μεγάλος αυτοσχεδιασμός, και οι πέντε μουσικοί του συγκροτήματος (συν τον ντραμερ Tim Barnes που συμμετέχει) συνεισφέρουν σ’ αυτόν από λίγους ήχους ώστε να συγκροτηθεί μια αραιή μάζα ήχων, στα πρότυπα της musique concrete, που απευθύνεται σε φίλους του ηχητικά παράδοξου και ασυμβίβαστου. Κάποιες στιγμές ο δίσκος φέρνει στο νου τη μεγάλη του kraut rock σχολή και τα ατελείωτα τζαμαρίσματα των Amon Duul για παράδειγμα, άλλοτε τον απόκοσμο βιομηχανικό βόμβο των Throbbing Gristle και κάποτε τους θορυβώδεις φόρους τιμής στην αγαπημένη στον Thurston Moore avant jazz που μας έχουν συνηθίσει στις συναυλίες τους οι ίδιοι οι Sonic Youth.
Οφείλουμε να τονίσουμε ότι το όλο εγχείρημα είναι κουραστικό για όσους δεν εκτιμούν αυτή την πειραματική πλευρά του συγκροτήματος, οπότε θα συμβουλεύαμε αν ανήκετε σ’ αυτή την κατηγορία να μείνετε στις πολυεθνικές τους κυκλοφορίες. Αν πάλι ανήκετε στην άλλη πλευρά, μια απορία μόνο : είστε σίγουροι ότι σας αρέσει αυτό το πράγμα;
