Η συζήτηση δεν οδηγεί πουθενά, δεν έχει μείνει τίποτε να ειπωθεί, τα ίχνη της φυγής φέρουν τα σημάδια του παρελθόντος, δεν υπάρχει διαφυγή παρά μόνο μια εξάντληση που οδηγεί στο τέρμα και το πιοτό για να κατευνάσει τα νεύρα. Στον ύπνο του ψιθυρίζει: «έχω χαθεί για πάντα, τι κατόρθωσα εδώ; τι άφησα πίσω μου; μόνο τον τρόπο για το τέλος». Το τέλειο μέρος για να κρυφτείς: να σκοτώσεις τον εαυτό σου, δεν είναι έγκλημα… δεμένος σφιχτά στο κατάρτι του βυθιζόμενου πλοίου.
Αυτή είναι η απαισιόδοξη θεματολογία ενός εξίσου πένθιμου μουσικά δίσκου, του δεύτερου (προηγήθηκε το “Funeral Car”) αυτού του τρίο από το Πόρτλαντ του Όρεγκον σε παραγωγή του Brandon Eggleston (Pretty Girls Make Graves, Modest Mouse). Με σαφείς επιρροές από E. Smith, J. Mascis, και Spain μεταξύ άλλων, οι D. C. S. θα μπορούσαν να εκληφθούν ως μια emo – rock μπάντα, με την ιδιαιτερότητα πως το πιάνο βρίσκεται σε πρώτο πλάνο στιγματίζοντας καταλυτικά τη μουσική τους, η οποία παρά τον ακραιφνώς πεισιθανάτιο χαρακτήρα της έχει και στιγμές λυτρωτικών ξεσπασμάτων, όπως για παράδειγμα στον emo – core ποταμό του “Playing The Martyr” ή στα καψαλισμένα riffs του δαιμονικού “Let`s Throw Knives”. Οι εναλλασσόμενες μελαγχολικές και πένθιμες μελωδίες των “Last Nights Floor”, “Whatever The Cost”, “The Dining Dead” είναι αυτές που στοιχειώνουν τον ακροατή και τσακίζουν τις χορδές της καρδιάς.
