Από τις ΗΠΑ μας έρχονται οι Film School - ήδη γνώριμοι στους ψαγμένους της μεγάλης του alternative σχολής από τις σποραδικές κυκλοφορίες τους στη Metoo! και την Amazing Grace. Μια μπάντα αμερικανικής μεν καταγωγής, με βρετανικές όμως ηχητικές ρίζες, που το δελτίο τύπου τη συγκρίνει κατά περιστάσεις με τους Joy Division, τους Cure και τους Stone Roses και τη θέλει να πίνει νερό στο όνομα των Pink Floyd και των Who, αλλά να έχει επηρεαστεί συνάμα κι από καλλιτέχνες του heavy metal και της electronica.
Όπως συνήθως συμβαίνει, τα δελτία τύπου είναι τόσο αξιόπιστα όσο και η θεωρία ότι κάτω από την επιφάνεια της γης υπάρχουν προηγμένοι πολιτισμοί. Παρά έτσι την αναμφίβολη βρετανικότητα του ήχου των Film School εγώ προσωπικά δεν άκουσα τίποτα από όλα αυτά τα θαυμαστά στο album τους, πέρα από κανα-δυο στιγμές που όντως έφεραν κατά νου κάτι από Pink Floyd και Cure.
Αναντίρρητα οι Film School δίνουν εδώ κάποια ενδιαφέροντα διαπιστευτήρια, ζωηρή όμως είναι η εντύπωση ότι δεν έχουν ακόμα υπερβεί το στάδιο της υποσχόμενης μπάντας. Είναι καλοί μουσικοί, ικανοί να σκαρώσουν ενδιαφέροντα παιχνίδια με τα synths και τις κιθάρες τους, αλλά και να γράψουν αξιοπρόσεκτα τραγούδια όπως το “Deep Lake”, το “Eleven-Eleven” ή το υπνωτικό single “On And On”. Παράλληλα όμως είναι και μια μπάντα με έναν frontman συχνά άτολμο και απρόσωπο, η οποία κατά περιστάσεις ηχεί σαν την πολυδιαφημισμένη βρετανική σάρα και μάρα της τελευταίας πενταετίας (“Harmed”, “Breet”, “Garison”). Μέτριο λοιπόν το σύνολο που προκύπτει από όλα τα παραπάνω, οι Film School βρίσκονται πάντως σε μια υποσχόμενη τροχιά και δεν αποκλείεται μια μέρα να μας εκπλήξουν εάν συνεχίσουν στα ίδια μονοπάτια.
