Και ενώ το άλπουμ ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως με τη σπαρακτικά ρομαντική μελωδία στο πιάνο (εδώ τα πλήκτρα έχουν τον πρώτο λόγο) του “The orange cliffs”, με το α λα shoegazing rock βόμβο του “ECHELON”, το δραματικό έως και τραγικό ύφος του “Live today again”και τέλος με το αέρινα μελαγχολικό μοτίβο του “When Sunday comes”, η συνέχεια αποδεικνύεται από κουραστική έως και απογοητευτική.
Κύριος υπεύθυνος για την παραπάνω κατάσταση ο σχεδόν κατατονικός, εκνευριστικά διακριτικός και αμήχανα αποσπασματικός και ημιτελής χαρακτήρας των indie/ambient συνθέσεων του Jeff Martin. Είναι, βλέπετε, και αυτά τα κουρασμένα φωνητικά του, που ακόμη και ο πιο πιστός οπαδός του Will Oldham θα τα εύρισκε ανυπόφορα.
Όχι πως και πάλι δεν υπάρχουν κάποιες στιγμιαίες εκλάμψεις λυτρωτικού χαρακτήρα, όπως ο α λα Brian Eno ambient κελαρυσμός του πιάνου στο “Just might run” ή το κάπως up-tempo “You flew”.Τούτος ο δίσκος όμως θα ήταν καλό να συνοδεύεται από αντικαταθλιπτικά χάπια και την αυστηρή σύσταση να αποφεύγεται η ακρόασή του κατά τη διάρκεια της Κυριακής, στην οδήγηση ή όταν όλα γύρω μας μοιάζουν γκρίζα.
Ένας, λοιπόν, lo–fi ερημίτης, σε μια κατάσταση μεταξύ λήθαργου και κατάθλιψης μας ταξιδεύει στον ερμητικό κόσμο των σκέψεων, αγωνιών και συναισθημάτων του.
