Αστειεύεστε, έτσι; Θέλετε να κάνω κριτική σε ένα από τα σημαντικότερα, επιδραστικότερα και μουσικά πιο ταλαντούχα συγκροτήματα του 20ου αιώνα. Να μιλήσω για κάθε ένα από τα 31 κομμάτια αυτής της, τόσο χορταστικής που στο τέλος ‘μπουκώνεσαι’ από ευτυχία, συλλογής. Να πω για το πόσο πολύ άλλαξε τον ρου της ηλεκτρονικής μουσικής το Blue Monday μπλα, μπλα,μπλα, την αισθητική επιρροή των αριστουργημάτων του Peter Saville ή την οπτική ευδαιμονία του βιντεοκλίπ του True Faith.
Αν το έκανα αυτό:
Α) δεν θα μου έφταναν 3 σελίδες και, πιστέψτε με, θα γινόμουν βαρετός (για αρκετούς, αν και νομίζω ότι υπάρχουν ακόμη αυτές οι κλινικές περιπτώσεις αναγνωστών που εξακολουθούν να διαβάζουν με πρωτόφαντη μαζοχιστική επιτυχία τα ‘σεντόνια’ μου)
Β) θα σας εξιστορούσα κάθε σημαντική στιγμή της ζωής μου, από το 1990 κι έκτοτε, καθότι τα περισσότερα από τα κομμάτια που περιέχονται εδώ, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ύπαρξη μου. Όποτε, επειδή πάλι θα βγουν κάποιοι καλοθελητές και θα παραπονεθούν ότι ‘’αναφέρομαι στη ζωή μου’’ και ‘’δεν θέλουμε να μας πει για τον ίδιο, αλλά για το άλμπουμ’’, όποιος επιθυμεί, στέλνει mail και μοιραζόμαστε την κοινή μας αγάπη και τις κοινές μας εμπειρίες με τους New Order κάτω από συνθήκες οινοπνευματικής κατάνυξης.
Ασυζητητί λοιπόν ένα 9ακι στη διπλή συλλογή-απάνθισμα της 25ετους πορείας του συγκροτήματος από το Μάντσεστερ, που άλλαξε το πρόσωπο της ηλεκτρονικής μουσικής. Έχω απλά την περιέργεια τι βαθμό θα έπαιρνε αυτή η συλλογή στα χέρια κάποιου λιγότερου φαν από μένα. Θα καταλάβαινε την –αντικειμενική- άξια του περιεχομένου του ή θα το σνόμπαρε ως απομεινάρι μιας άλλης, μακρινής εποχής;
Υ.Γ: Επί τη ευκαιρία, να απολογηθώ δημοσίως για εκείνο το 8αρακι που έβαλα στο προ μηνών review μου για το Waiting For The Siren’s Calls στο περιοδικό Sonik. Μετά από καιρό αναγνωρίζω ότι δεν ήταν για παραπάνω από 7…
