Μετά τη διάλυση, στα 1994, των σπερματικών country–rockers Uncle Tupelo, ο μεν Jay Farrar σχημάτισε τους λιτούς και παραδοσιακούς Son Volt, ο Δε Jeff Tweedy τους πιο ροκ Wilco, το πρώτο άλπουμ των οποίων – το Α. Μ. – κυκλοφόρησε το 1995. Δέκα χρόνια μετά – και έχοντας αυτοί στο ενεργητικό τους επτά άλπουμ – οι Wilco γιορτάζουν, κατά κάποιο τρόπο, αυτήν την ανεπίσημο επέτειο με την κυκλοφορία αυτής της live ηχογράφησης (διπλό cd διάρκειας κοντά στις δύο ώρες) που έλαβε χώρα στο Vic Θέατρο του Σικάγο το Μάιο του 2005.
Το εξώφυλλο του εν λόγω cd είναι μια φωτογραφία που δείχνει τον J. Tweedy λουσμένο από το εκτυφλωτικά λευκό φως του προβολέα να ξερνά καψαλισμένα σόλο με την κιθάρα του. Στο εσώφυλλο, μια άλλη φωτογραφία δείχνει τον εξαίρετο πειραματικό κιθαρίστα Nels Cline σκυμμένο σαν σκι’αχτρο πάνω από μια σειρά από κουτάκια – μηχανήματα παραμόρφωσης και θορύβου. Όλα λοιπόν στη θέση τους: το rock’n ‘roll (κυρίως στη country / blues – rock εκδοχή του) μα και ο « λευκός» θόρυβος (αντηχήσεις και παραμορφώσεις επι το πλείστον), στοιχεία που χαρακτήριζαν τα δύο τελευταία άλπουμ των Wilco (“Yankee Hotel Foxtrot” και “A Ghost Is Born”) από τα οποία κυρίως και αρδεύεται αυτό το live υλικό.
Ακούγοντας λοιπόν για πρώτη φορά αυτά τα 23 τραγούδια στη live μορφή τους (από τα οποία μόνο ένα – το Comment του Charles Wright – δεν είναι σύνθεση των Wilco), μας φαίνονται τώρα περισσότερο οικεία και λιγότερο ανορθόδοξα από την πρώτη τους εκτέλεση. Ανακαλύπτουμε επίσης πως έχουμε να κάνουμε με κατά βάση ροκ συνθέσεις, οι οποίες παρότι εμπλουτίζονται από ακραίες – στα όρια της ροκ φόρμας – παρεμβολές θορύβου και παραμόρφωσης, εκτρέπονται σε τροχιές που δεν αποδομούν αλλά μετουσιώνουν τη ροκ παράδοση σε ένα σύγχρονο ηχητικό σχόλιο υπαρξιακής δυστονίας αλλά και πνευματικής επιφάνιας.
Όχι βέβαια ότι οι Wilco ευστοχούν και την κάθε φορά – αλλά να, δεν υπάρχει τίποτα το επιτηδευμένο ή το ειρωνικό σε αυτούς. Μόνο που και που κάποια αμήχανα ή ημιτελή εγχειρήματα υφίστανται, δια μέσου των οποίων τονίζονται οι « αποκαλυπτικές» στιγμές αυτού του live. Τέτοιες στιγμές είναι: το “Handshake Drugs” (Avant-garde rock α λα Sonic Youth αλλά με έμφαση στο ροκ στοιχείο), το “Shot in the Arm” (οι Replacements σε παραγωγή του Martin Hannett) αλλά και το “Heavy Metal Drummer” (όπου οι Teenage Fanclub συναντούν τους Grandaddy). Αλλά εκεί που η εσωτερική ένταση μαζί με την εξωτερική έκλυση ενέργειας της σπουδαίας αυτής εξαμελούς μπάντας φωτίζουν τα πάντα ολόγυρά της είναι με τις ελεύθερες πτήσεις αυτοσχεδιασμού που ακολουθεί τον α λα Neil Young ερημικό σπαραγμό στο “At Least That`s What You Said” και με τα ένδεκα λεπτά του ψυχεδελικού στρόβιλου που τιτλοφορείται “Spiders”.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως οι Wilco ξεκίνησαν ως μια παραδοσιακή Americana μπάντα. Ακούγοντας λοιπόν την πένθιμη μπαλάντα “Hell is Chrome”, το “Jesus Etc.”και το α λα Band “Hummingbird” αντιλαμβάνεσαι πως τέτοιας εύθραυστης ομορφιάς τραγούδια θα έφεραν σε μια άλλη εποχή τη στάμπα του all-time-classic rock.
Μακράν από το να χαρακτηριστεί ως ένα “best-of”, το “Kicking Television”μπορεί να θεωρηθεί ως η καταλληλότερη ευκαιρία γνωριμίας με μια από τις σημαντικότερες μπάντες των ημερών μας. Όσον Δε αφορά τους φίλους της μπάντας πρόκειται για μια «εκ των ων ουκ άνευ» πρόταση αγοράς.
