Για να καταλάβει κανείς αν του αρέσει ή όχι ένας δίσκος, λένε ότι χρειάζονται τέσσερις ακροάσεις, οι δύο τελευταίες διαδοχικές. Τώρα που αρχίζω να γράφω αυτές τις γραμμές τελειώνει η τέταρτη φορά που το συγκεκριμένο δισκάκι βασάνισε τη σιντιέρα μου άρα τυπικά είμαι OK. Βέβαια, για να καταλάβει κανείς τι παίζει με ετούτους εδώ αρκεί η μία ακρόαση, αλλά βεβαίως πρέπει κάπως να δικαιολογηθώ που άργησα τρεις βδομάδες να παραδώσω το παρόν ριβιού.
Στο ψητό λοιπόν, πρόκειται για το γκρουπ του, συμπαθούς κατα τ'άλλα, ανερχόμενου μορφονιού του Χόλυγουντ, Jared Leto, ο οποίος μάλλον με αυτή του την κίνηση θέλει να δώσει ένα καλό σάουντρακ για κοριτσάκια με έντονη μαύρη σκιά στα μάτια την ώρα που θα στεριώνει το blue-tak πίσω από τις αφίσες του στους τοίχους του δωματίου τους. Το "A Beautiful Lie" που λέτε, είναι ο δεύτερος δίσκος των 30 Seconds to Mars μετά τον ομότιτλο του 2002 και όπως λένε και οι ίδιοι, ο πιο "εσωτερικός".
Το οποίο ελαφρά τη καρδία μεταφράζεται σε ψυχολογικά-γκομενικά αδιέξοδα, χιλιοειπωμένα του στιλ "Was it a Dream?" πάνω σε post-grunge college-rock ριφάκια, ο Jared στα φωνητικά να ορίεται, να σφαδάζει, να λιώνει, να σβήνει και γενικά διάφορα που έχει ακούσει εκατό φορές το αυτί μας παιγμένα από μια ελαφρώς ατάλαντη μπάντα και προγραμματισμένα από τον παραγωγό των απεγχθών Velvet Revolver, Josh Abraham.
Και αν λόγω του αναπόφευκτου ποπ της γραφής τους, οι 30 Seconds to Mars σίγουρα καταφέρνουν να κρατήσουν έστω μια καλή συντροφιά στο φίλο οδηγό που πήζει στην Κατεχάκη, δεν νομίζω κάτι τέτοιο να άλλαζε κάτι στην αξία τους. Και ένα quote για το τέλος: Αν οι 30 Seconds to Mars είχαν ταλέντο, θα ήταν πιθανότατα οι My Chemical Romance.
