Oι Fruit Bats δεν κρύβουν ούτε στιγμή την αγάπη τους για την μελωδική pop, τον Elton John και τους Fab Four. Όμως, αυτό λειτουργεί περισσότερο σαν υπέρ, παρά σαν κατά. Χωρίς να δημιουργούν με υπέρμετρη πρωτοτυπία, σκαρώνουν μελωδίες, οι οποίες με την πάροδο των ακουσμάτων γίνονται εθιστικές, μπαλάντες μελιστάλαχτες, αλλά όχι γλυκερές. Οι εκ Chicago ορμώμενοι, στον τρίτο τους δίσκο, διαφοροποιούνται σημαντικά.
Με αρχηγό τον κιθαρίστα, τραγουδιστή και συνθέτη Εric Johnson, που έχει περάσει από τους I Rowboat και τους Califone, με τον Dan Strack (εξίσου των I Rowboat), αλλά χωρίς την κιμπορντίστρια και μπασίστρια Gillian Lisee, περνάν από την πειραγμένη folk, σε περισσότερο 60’s διαδρομές. Οι ιίδιοι παρολάυτα, δηλώνουν ξεκάθαρα ότι θα ήθελαν να έχουν γεννηθεί στα 70’s.
Τελικά φτιάχνουν ένα αισιόδοξο pop album, από αυτά που όλοι έχουμε ανάγκη να ακούμε. Με λίγη φαντασία, θα μπορούσε κανείς να διακρίνει το σπαθί του Sir Paul πάνω απo τα κόκκαλα τους!
