Ο Γάλλος πιανίστας Maxence Cyrin ερμηνεύει στο Modern Rhapsodies δέκα κομμάτια σε σόλο πιάνο. Ο λόγος όμως που μια τέτοια κυκλοφορία στεγάζεται στην F Communications (και η κριτική της στο Avopolis) είναι ότι τα κομμάτια που διασκευάζει ο Maxence προέρχονται από ηλεκτρονικούς, electropop και dance περιοχές. Μπορεί αντίστοιχοι δίσκοι να βγαίνουν χιλιάδες αλλά με διασκευές Aphex Twin και LFO ελάχιστοι. Πόσο μάλλον από κάποιον ο οποίος έχει μεν μεγαλώσει με κλασική παιδία αλλά έκανε και τις βόλτες του στα club και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στο Modern Rhapsodies.
Για παράδειγμα τα Don't you want me από Felix και Disco's revenge από Gusto κρατάνε τον χορευτικό τους χαρακτήρα παρ’ ότι εκτελούνται από ένα λιτό πιάνο. Το ατού το Maxence είναι ότι δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με πολύπλοκες τεχνικές και περίτεχνες εκτελέσεις, αλλά αφουγκράζεται την εσωτερική δυναμική του κάθε κομματιού και επιχειρεί να την εκφράσει με το πιάνο του. Έτσι το Behind the wheel των Depeche Mode βγάζει όλη του τη μινιμαλιστική μελαγχολία, σα να έχει βγει από ένα soundtrack του Philip Glass. Όπως και το Go του Moby που πρακτικά επιστρέφει στην Twin Peaks αισθητική.
Από την άλλη όμως επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο, συναντάμε και μια μπερδεμένη εκτέλεση του Unfinished Sympathy (Massive Attack) και μια ολίγον άνευρη του Windowlicker (Aphex Twin). Σε γενικές γραμμές όμως το εγχείρημα είναι αρκετά πρωτότυπο και ενδιαφέρον. Άλλωστε ο πρώτος αυστηρά ακουστικός δίσκος της F Communication δε θα μπορούσε παρά να είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση.
