Παρακολουθούσα πρόσφατα το dvd που έχει κυκλοφορήσει γύρω απ’ τους Death Cab For Cutie με τίτλο “Drive Well Sleep Carefully” και απλά σιγουρεύτηκα για το πόσο σπουδαία μπάντα είναι. Η συναισθηματική indie ποπ τους είναι τόσο έντονα βιωματική και μοναδικά λυρική ώστε δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση που είναι τόσο δημοφιλείς στην Αμερικανική κοινότητα του λεγόμενου κολεγιακού ροκ. Με αυτό το σκεπτικό προφανώς τους παίρνει κάτω απ’ τη φτερούγα της η πολυεθνική Atlantic, για να διεισδύσει στο συγκεκριμένο ακροατήριο και να προσθέσει ασφαλώς ένα πραγματικά καλό γκρουπ στον καταλογό της.
Μόνο που σ’ αυτό το πέμπτο τους άλμπουμ δεν εμφανίζονται με το ίδιο ακριβώς πρόσωπο που τους έχουμε συνηθίσει. Έχουν χάσει την σπιρτάδα στα τραγούδια τους (που κατά βάση παραμένουν ενδιαφέροντα) και ο ευαίσθητος χαρακτήρας τους πλανάται σαν έννοια μονάχα επάνω απ’ τη μουσική τους. Ο ήχος τους έχει αμβλυνθεί για να μην ενοχληθούν τα απαίδευτα αυτιά, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να μιλάμε για το παλιό σπουδαίο συγκρότημα που ξέραμε. Το εναρκτήριο “Marching Bands Of Manhattan” φέρνει στις πιο αδιάφορες στιγμές της σόλο καριέρας του Paul McCartney για παράδειγμα – κι όλοι ξέρουμε ότι αυτός ο τελευταίος είχε μπόλικες από δαύτες – αν και υπάρχουν τραγούδια να ισοσταθμιστούν τα ολισθήματα αυτά, όπως το “Different Names For The Same Thing” που ηχεί σαν κομμάτι που έμεινε έξω από το “Plastic Ono Band” του John Lennon.
Δεν χάνεται κάθε ελπίδα γύρω από τη μπάντα, οι στίχοι π.χ. του Ben Gibbard εξακολουθούν να αποτελούν ένα απολαυστικό ανάγνωσμα. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η γνώμη της νέας τους εταιρίας υπερίσχυσε έναντι των δικών τους βουλήσεων και δεν αξιοποίησαν το ταλέντο τους κατά το δικό τους δοκούν. Θα περιμένουμε να επιστρέψουν στο γνωστό τους αξιόλογο παρελθόν με την επόμενη τους δουλειά.
