Μετά από ένα χρόνο όπου το φαινόμενο DFA και LCD Soundsystem συζητήθηκε, παρουσιάστηκε και αναλύθηκε επανειλημμένα, τα μάτια όλων εξακολουθούν να είναι στραμμένα στην εταιρία που φημολογείται ότι έφερε την χορευτική μουσική πιο κοντά στα παιδιά της rock. Παιδί της rock ήταν κάποτε και ο John Maclean, όταν στα 90’s διατελούσε χρέη κιθαρίστα στους Six Finger Satellite. Στην περιοδεία της μπάντας μάλιστα, γνώρισε και τον τότε τεχνικό ήχου και μελλοντικό του μέντορα, James Murphy.
Τούτα συνέβαιναν λοιπόν, πριν ο John μετονομαστεί σε Juan και πριν οι ήχοι των Kraftwerk και των Daft Punk διεισδύσουν στο δημιουργικό κέντρο του εγκεφάλου του. Κάπου εκεί γεννήθηκε και το “Less Than Human”, ένα album που συνεχίζει με αρκετή επιτυχία την μακρά πλέον παράδοση των ρομποτικών-οργανικών υβριδίων, έχοντας αποφύγει τον σκόπελο της μίμησης του μεγάλου ονόματος της εταιρείας, LCD Soundsystem. Mην ανησυχείτε, πρόκειται σίγουρα για ένα DFA album όπου το disco-punk έχει και πάλι την τιμητική του, μόνο που αυτήν την φορά οι συνθέσεις είναι απόλυτα ρομποτικές και πολύ πιο pop από αυτές του Murphy.
Το μεγάλο αφεντικό βέβαια, δεν χάνει την ευκαιρία να πιάσει για άλλη μια φορά το μικρόφωνο στο “Give Me Every Little Thing”, αν και το παχύ, αλαζονικό μπάσο του “Tito’s way” κερδίζει άνετα τις εντυπώσεις καθιστώντας το, το αδιαμφισβήτητο dancefloor hit του δίσκου. Το “Love Is In The Air” είναι ένα αισιόδοξο electro-pop ιντερλούδιο, ενώ το εξίσου αέρινο “In The Afternoon” που ακολουθεί θυμίζει έντονα παραγωγές των Air.
Το album έρχεται να δικαιολογήσει τον τίτλο του με κομμάτια όπως το “Shining Skinned Friend” που διαπραγματεύεται το ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε έναν άντρα, μια γυναίκα και το gay ρομπότ του ή το “My Time Is Running Out” όπου μια ρέπλικα καταφέρνει να κερδίσει την συμπόνια μας, με το μελαγχολικό επιθανάτιο της τραγούδι. Ο Μaclean, λιγότερο οργανικός από ότι οι περισσότεροι, παραμένει ιδιόρρυθμα ανθρώπινος.
Τελικά μάλλον και τα ρομπότ έχουν ψυχή.
