Σε ένα τραίνο για το Μάντσεστερ, ένας Αμερικανός μιλάει με έναν Άγγλο και του λέει ‘’Εσείς οι Άγγλοι είστε πάντα τόσο σφιγμένοι. Ποτέ δεν χαλαρώνετε. Κοιτά εμένα που είμαι Aμερικανός: στις φλέβες μου τρέχει ιταλικό, σουηδικό, ακόμη και εβραϊκό αίμα.’’ Κι ο Άγγλος του απαντάει ‘’Κι είσαι περήφανος για τη μάνα σου;’’ Το ανέκδοτο αυτό ‘καταρρίπτει’ έστω και με τον πλέον κάφρικο τρόπο το μύθο περί δήθεν πολυσυλλεκτικότητας των αμερικανικών επιρροών και της ντεμέκ επιμειξιακής τους ταυτότητας. Αν βάζαμε την αέναη αυτή πάλη σε Γύρους Μποξ, θα πήγαινε κάπως έτσι:
Γύρος 1ος: Elvis Vs The Beatles
Στο Pulp Fiction η Uma Thurman ισχυρίζεται ότι ο καθένας από εμάς είναι είτε ένας ‘Elvis person’ ή ένας ‘Beatles person’. Τώρα, να ανακηρύξουμε Όσιο τον Mr. Pelvis για μερικά κουνήματα των γοφών και για καμιά δεκαριά καλά κομμάτια, τα οποία όλα μαζί δεν πιάνουν ένα ‘’Eleanor Rigby’’ μονάχο του; Ιεροσυλία…
Γύρος 2ος: Marilyn Manson Vs Ozzy
Ας μην ανοίξουμε καν αυτό το κεφάλαιο. Ίσως, αν στο μέλλον γίνει κάποιο Mansonfest να το σκεφτούμε…
Γύρος 3ος: National Lampoon Vs Monty Python
Μα ποιος Chevy Chase τώρα. Εvery sperm is sacred και ξερό ψωμί.
Γύρος 4ος: The Ramones Vs The Clash
Εδώ τα πράγματα είναι κομματάκι δύσκολα. Η ‘only band that matters’ χάνει στα σημεία λόγω μερικών μηνών καθυστερημένης άφιξης. Αλλά και μόνο για το ντεμπούτο άλμπουμ των Clash, πιστεύω ότι οι Brudders μπορούν να φάνε τα σκοροφαγωμένα τους allstars.
Γύρος 5ος: American Boy Bands Vs British Boy Bands
Οι Backstreet Boys είναι οι χειρότερες κολομπίνες του ελέους. Ενώ οι Take That μπορεί να είχαν τον λέτσο Gary Barlow στην ομάδα τους, αλλά διέθεταν και το πυρηνικό όπλο που ακούει στο όνομα Robbie.
Γύρος 6ος: American Girl Groups Vs British Girl Groups
Μόνο η Ginger Spice Geri Halliwell διαθέτει μεγαλύτερη περιφέρεια στήθους απ’ότι τα έξι βυζιά των Destiny’s Child μαζί.
Γύρος 7ος: American Techno Vs British Techno
Υπήρξε ποτέ άραγε αμερικανική τέκνο; Εγώ θυμάμαι μόνο κάτι πάρτι στην Ιμπίθα με τους New Order, Happy Mondays και Primal Scream να κάνουν διαγωνισμό ‘κουμπώματος’…
Γύρος 8ος: Harvard Vs Oxford
Λένε ότι το βοστωνέζικο πανεπιστήμιο του χρόνου θα έχει τον ίδιο χορηγό με την ποδοσφαιρική ομάδα του Παναθηναϊκού.
Γύρος 9ος: Billboard Vs NME
Από τις νερόβραστες σούπες των αμερικανών, χίλιες φορές καλύτερα η κάθε-βδομάδα-έχουμε-κι-από-ένα-νέο-Ροκ-Σωτήρα τακτική της αγγλικής εφημερίδας.
Γύρος 10ος και τελευταίος: Interpol Vs Editors
Τα δυο συγκροτήματα αναδεικνύονται ισόπαλα, μετά από ομόφωνη γνώμη και των τριών κριτών (Μουσικής, Στίχων και Φωνής)
Είναι η χρονιά των Smiths. Όχι εκείνων των παλιών που έτρεχαν γλαδιόλες από τις κωλότσεπες τους, αλλά δυο συνονόματων τους: μετά τον Paul των Maximo Park και του καλύτερου κιθαριστικού άλμπουμ μέχρι στιγμής του 2005, A Certain Trigger, έρχεται ο Τom Smith, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Editors να αποτελειώσει ό,τι είχαν ξεκινήσει πέρσι τέτοιο καιρό οι Interpol με το οριακό άλμπουμ Antics. Με ένα ζευγάρι Will Sargeant-ικές κοφτές κιθάρες να μονομαχούν κάτω από στροβοσκοπικά φώτα, κυκλικά περάσματα από Kraftwerk-ικά keyboards, ρομποτικούς ρυθμούς στα ντραμς, μπασογραμμές που κανείς δεν μου βγάζει από το νου ότι ο ίδιος ο Μartin Hannett αναστήθηκε κι ανέλαβε την παραγωγή τους και gloom αισθητική στο εξώφυλλο, οι τέσσερις 23χρονοι από το Μπέρμιχαμ άλλοτε κάνουν ακόμη και τους Walkmen να φαίνονται σαν ένα μάτσο από ατάλαντα τσουτσέκια φτιάχνοντας το τέλειο ποπ single ('Munich'), άλλοτε συνθέτουν την τέλεια διεστραμμένη Cave-ική μπαλάντα (‘Camera’), άλλοτε μοιράζουν το χρόνο τους ακούγοντας τόσο το πασιφιστικό Heaven Up Here των Echo, όσο και το μιλιταριστικό October των U2 και άλλοτε γράφουν στίχους για τον σκατένιο κόσμο μέσα στον οποίο ζούνε. Και μέσα στο ημίφως ξεχωρίζει η επιληπτική περσόνα του Tom Smith, με μια φωνή εξίσου εντυπωσιακά Paul Banks-ική, όσο και θανατερά στο ίδιο μήκος κύματος με αυτή του Julian Cope, να καταθέτει στιχουργικούς existentialist ennui ύμνους όπως "blood runs through our veins, that's where our similarity ends" ("Blood") ή "people are fragile things, you should know by now" (‘’Munich’’).
Στον κόσμο των Editors δεν υπάρχουν γκρίζα χρώματα, αλλά μονάχα άσπρο και μαύρο, γι’ αυτό άλλωστε και η βρετανική μουσικοδημοσιογραφική ιντελιγκέντσια τους κόλλησε το προσωνύμιο ''οι Joy Division των φτωχών’’. Ή, αν προτιμάτε, ‘’Τoy Division’’, λόγω ηλικίας. Μπορείτε κάλλιστα να προσπεράσετε το άλμπουμ αυτό και να μην το πάρετε καν μυρωδιά. Αλλά να ξέρετε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, ακόμη κι αν κρυφτείτε, οι Editors θα σας βρουν…
