“Βλέπομεν δι` εσόπτρου εν αινίγματι”: τούτη η φράση του Απ. Παύλου μπορεί να μη γράφτηκε με αφορμή την πρώτη δισκογραφική προσπάθεια των Arcade Fire (πρόκειται για ένα μίνι-άλπουμ διάρκειας 33 λεπτών, το οποίο ηχογραφήθηκε το 2002 και κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά) περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια όμως τη σχέση αυτής της κυκλοφορίας με τη μαγικά εκθαμβωτική μούσα της μπάντας, όπως αυτή φανερώθηκε στο περυσινό ντεμπούτο άλπουμ τους.
Υστερινή γνώση θα μου πείτε, αλλά δε νομίζω πως υπήρξαν και πολλοί που ανακάλυψαν μέσα από αυτά τα επτά τραγούδια όχι απλά μια ακόμη μπάντα στα πρώτα της βήματα, αλλά αυτό το διαφορετικό που κίνησε το ενδιαφέρον μουσικών της κλάσης ενός David Bowie, των U2, μίας Bjork (αυτή ειδικά αν άκουγε το σα ξωτικό τραγούδισμα της Regine Chassagne θα μειδιούσε με κατανόηση, αν όχι με ελαφρά περιφρόνηση). Με όλα αυτά θέλω να πω, πως οι Arcade Fire είναι πλέον μια πολύ ξεχωριστή μπάντα με τη δύναμη να προκαλεί ένα έντονο συναισθηματικό impact στο ψυχισμό του ανυποψίαστου ακροατή.
Τα πράγματα δεν ήσαν όμως έτσι εξαρχής. Ακούγοντας αυτό το μίνι-άλπουμ (κανονικό άλπουμ στην προ-cd εποχή) ανακαλύπτεις πως τα δομικά στοιχεία του ήχου τους -ο ακράτητος λυρισμός, το αργό χτίσιμο προς τη λυτρωτική κορύφωση, η συμφωνική διάσταση, τα ρυθμικά μέρη- είναι μεν παρόντα, εν τούτοις κάτι στην παραγωγή, κάτι στις ενορχηστρώσεις, κάτι στη χημεία αυτών των στοιχείων αφήνει τα πράγματα κάπως θολά, σα να βλέπεις μέσα από διάθλαση, μια πρωτόλεια ομορφιά. Εκείνο όμως που τους αναγνωρίζεις από την αρχή είναι η προσωπική ταυτότητα του ήχου τους.
Πέρα από μια κάποια ηχητική ομοιότητα με τους Flamings Lips και τους Polyphonic Spree, οι Arcade Fire παραμένουν εκτός εμβέλειας του κριτικού ραντάρ. Ας πούμε πως οι Arcade Fire ακούγονται σα μεσαιωνική μπάντα που παίζει συμφωνική ποπ με gospel χαρακτήρα! Αν το παραπάνω ακούγεται υπερβολικό και γελοίο… μάλλον είναι! Όμως πάλι μπορεί να είναι τούτη η καταραμένη υστερινή γνώση που δε σε αφήνει να εκτιμήσεις αυτή την αξιόλογη δουλειά σε όλο το εύρος της. Είτε έτσι ή αλλιώς όμως, υπάρχουν δύο-τρείς συνθέσεις (Old Flame, No Cars Go, My Heart is an Apple) που σαν αράχνες σε παγιδεύουν στον υψιπετή ιστό τους. Καθώς λένε και οι ίδιοι: Between the click of the light and the start of the dream!
