Τα χρόνια επεράσαν, τα nineties αποτελούν μακρινή ανάμνηση αλλά ο Andrew J. Cairns μυαλό δεν λέει να βάλει ακόμα. Έτσι λοιπόν συνεχίζει ακάθεκτος να γράφει μουσική με εκείνον τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο που έμαθε από μικρός. Δηλαδή γρήγορα κιθαριστικά κομμάτια με διάρκεια σπανιότατα πέραν του τρίλεπτου, καθαρά rock ενορχηστρώσεις στα όρια του heavy και μεγάλες δόσεις θορύβου βγαλμένες παραδοσιακά και αυστηρά από κιθάρα, drums και μπάσο, επενδυμένες με τη γνώριμη ‘’σκληρή’’ φωνή του. Πέραν τούτου όμως ουδέν. Το έργο το έχουμε ξαναδεί και ακούσει πολλάκις.
Οι καιροί άλλαξαν, οι απαιτήσεις αυξήθηκαν κι όμως οι Therapy δεν φαίνονται ικανοί να συμβαδίσουν με τις τάσεις των νέων καιρών ή έστω να παρακολουθήσουν από μακριά. Όχι βέβαια ότι το να ακολουθείς τυφλά τις καινούργιες μόδες και trends είναι απαραιτήτως καλό. Όμως, σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα εντελώς διαφορετική, αυτό που μας δίνουν οι Therapy στο Never Apologise Never Explain στερείται παντελώς φρεσκάδας και πρωτοτυπίας. Ακούγονται ακριβώς οι ίδιοι σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 1995. Οι 13 συνθέσεις του album, στερούμενες εμπνεύσεως, κινούνται στο ίδιο μοτίβο χωρίς το περιθώριο για την παραμικρή διαφοροποίηση. Ούτε μια μπαλάντα να σπάσει αυτό το φράγμα του θορύβου, κάτι να σου θυμίσει λίγο από τη γλύκα του Dianne.
Οι μετρημένες καλές στιγμές σαν το Rise Up, Die Like A Motherfucker, Dead ή το This Ship Is Sinking δεν αρκούν. Πιθανότατα σήμερα κάποιοι να τους κατέτασσαν στο ευρύτερο stoner rock μουσικό φάσμα όμως το αδιαμφισβήτητο –και εν μέρει λυπηρό- γεγονός είναι πως οι Therapy ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.
