Οι ταινίες τρόμου δευτέρας (τρίτης ή έβδομης) διαλογής είναι άκρως διασκεδαστικές μέσα στην απύθμενη γελοιότητά, κακογουστιά και φθήνια τους, αρκεί να μην τις πάρεις στα σοβαρά και να μην αναζητήσεις καλλιτεχνικές αρετές και βαθύτερες προθέσεις εκεί όπου εκ συστάσεως απουσιάζουν.
Μια παρόμοια αντιμετώπιση αρμόζει και στους Fuzztones, αυτά τα απέθαντα αμερικάνικης προέλευσης zombies του psych – garage ροκ, ένα ζωντανό επί σκηνής απόλυτο b – movie. Κάπου εδώ καιροφυλακτεί και η όποια αντίδραση εκ μέρους μας προς αυτό το αγοραστό φαινόμενο: πως μια μερίδα του underground ροκ κοινού – και δη εδώ στην Ελλάδα – μοιάζει να έχει πάρει στα σοβαρά μια μπάντα που εξ ’αρχής αποτέλεσε το απόλυτο «παράγωγο» του αμερικάνικου 60’s garage – rock (βλέπε Music Machine, Seeds, Blue Magoos, κλπ) και η οποία ενώ έπρεπε να αντιμετωπιστεί με τη γλώσσα μας μόνιμα κολλημένη στο μάγουλο, έγινε αποδεκτή με το στόμα ανοιχτό από το δέος των fuzz riffs, το στοιχειωμένο όργανο, το πρωτόγονο χτύπημα των κρουστών και τα μακάβρια ουρλιαχτά. Με μια τέτοια αντιμετώπιση περάσαμε αυτόματα από την ελαφρότητα του fun στην παρωδία και από τον πρωτόγονο τρόμο στο κλισαρισμένο μακάβριο.
Οι Fuzztones σχηματίσθηκαν στις αρχές των 80’s από τους Rudi Protrudi και Deb O’Nair (χα!), οι οποίοι παραμένουν μέχρι και σήμερα τα μοναδικά σταθερά μέλη του πενταμελούς - συνήθως – αυτού σχήματος. Οι Fuzztones, αν και ουσιαστικά ένα και μόνο άλμπουμ προκοπής κυκλοφόρησαν (το “Lysergic Emanations”), παρέμειναν ένα ζωντανό juke – box από τη Nuggets – Land : «Ρίξτε μας ένα καλό μεροκάματο και σας παίζουμε από Count Five και 13th Floor Elevators μέχρι Sonics και Doors”.
Τώρα, όσον αφορά το εν λόγω CD, αυτό πρώτο - κυκλοφόρησε το ’03 (από την Sin Records). Από τις δεκατέσσερις συνθέσεις του, μόνο πέντε είναι αυθεντικές – το juke box που λέγαμε! – αλλά και αυτές σα διασκευές ακούγονται. Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στο μακαρίτη Screamin’ Jay Hawkins, ενώ συμμετέχουν – στα φωνητικά – ο Sky Saxon (από τους Seeds) και ο James Lowe (από τους Electric Prunes).
