Δύο ήταν ανέκαθεν τα ατού των Cousteau : η βαθιά, πολύ εκφραστική φωνή του Liam McKahey και οι συνθέσεις και ενορχηστρώσεις του Davey Ray Moor. Όταν το γκρουπ χάνει το ένα από τα δύο - ο Davey Ray Moor εγκατέλειψε το συγκρότημα και μάλιστα έχει ήδη κυκλοφορήσει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο - τότε έχουμε πρόβλημα, που εντοπίστηκε μάλιστα άμεσα την τελευταία φορά που τους είδαμε ζωντανά στο Gagarin 205. Απλά δεν μπορούσαν να απογειωθούν, γεγονός που σημαίνει ότι δεν αρκούν πάντα τα τραγούδια για να κάνουν μία μπάντα πολύ καλή, η χημεία παίζει πολύ σημαντικότερο ρόλο απ’ όσο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Εκείνη τη βραδιά είχαν παίξει για πρώτη φορά τα καινούργια τους τραγούδια που αποτελούν ετούτο εδώ το άλμπουμ. Ακούγοντάς τα ψύχραιμα και με πιο μεγάλη προσοχή, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι τόσο κακά όσο μπορεί να είχαμε υπολογίσει αρχικά, αλλά επιβεβαιώνεται και η υποψία ότι σε καμία περίπτωση δεν αγγίζουν τη μαστοριά του παλιού τους κημπορντίστα. Τη βρωμοδουλειά της σύνθεσης αυτή τη φορά μοιράζονται πλέον όλοι οι μουσικοί των Cousteau, κι ενώ υπάρχουν ξανά εκπληκτικά κομμάτια στο δίσκο, το σύνολο δεν είναι το ίδιο ικανοποιητικό όσο παλιότερα.Αυτό που έχουν συλλάβει και πάλι και κανείς δεν φαίνεται ικανός να τους αφαιρέσει είναι η ατμόσφαιρα που ξέρουν πια να δημιουργούν με τη μουσική τους. Εκείνη είναι που δίνει μία μοναδική λάμψη στο άλμπουμ, όπως και τραγούδι μοναδικής γοητείας σαν το “She’s Not Coming Back” ή το “Black Heart Of Mine”, μαύρα τριαντάφυλλα και τα δύο ζωγραφισμένα επάνω στο δέρμα μιας πληγωμένης καρδιάς. Τελικά, το “Nova Scotia” δείχνει ότι όσο κι αν πέσουν σε απόδοση οι Cousteau, είναι πάντα μια σκάλα πάνω από όσους θέλουν να πραγματευτούν τον ανθρώπινο από αγάπη πόνο. Γι’ αυτό και τους λατρεύουμε ό,τι και να γίνει.
