“Το δύσκολο τρίτο άλμπουμ»: συνηθίζουν να λένε οι ροκ θυμόσοφοι. Ρήση που έχει βάση όταν ένα συγκρότημα ξεκινά με έναν πολύ καλό πρώτο δίσκο, συνεχίζει - λόγω και κεκτημένης ταχύτητας – μ’ ένα εξίσου καλό δεύτερο και …μένει στην ανηφόρα προς το τρίτο. Εκτός και να το εν λόγω γκρουπ αποφύγει αυτή την αναπόφευκτη σύγκρουση με το αδιέξοδο μέσω μιας αλλαγής πορείας. Κάτι που οι Doves ισχυρίστηκαν πως επιχείρησαν να κάνουν με το τρίτο «δύσκολο» άλμπουμ τους.
Πράγμα όμως που δεν πιστοποιείται από την ενδελεχή ακρόαση του “Some Cities” – εκτός και αν αυτοί (δηλ οι Doves) είχαν κατά νου τη μετρονομική, στεγνή ρυθμολογία που κρατά τη φυγόκεντρη μελωδικότητα του anthem – rock στους δέσμια της βαρύτητάς της. Κατά τ’άλλα, πρόκειται για ένα «τυπικό» Doves άλμπουμ, λιγότερο καλό όμως από τα δύο πρώτα (“Lost Souls” και “The Last Broadcast”) και με λιγότερο δυνατές συνθέσεις (απ’ότι φαίνεται, το “There goes the fear” θα παραμείνει το αιώνιο αλμπατρος της καριέρας τους).
Αναλυτικότερα: Το άλμπουμ ανοίγει εντυπωσιακά με το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι και το single “Black and White Town”. Το μεν πρώτο είναι ένα επικό ροκ κομμάτι που χτίζεται πάνω στο Velvet – ικό drive της κιθάρας (στο ίδιο ύφος είναι και μια άλλη καλή στιγμή του δίσκου: το “Sky Starts falling”, το οποίο ξεκινά σαν τους Strokes, αλλά καταλήγει και πάλι στο κιθαριστικό αγκομαχητό των Velvets), το δε δεύτερο ανοίγει ένα φωτεινό μονοπάτι μελωδικού anthem – rock βασισμένου όμως στο ρυθμό της northern – soul (!)
Στη συνέχεια, στο “Almost Forgot Myself”, οι Doves «κλειδώνουν» την αβάσταχτα ρομαντική μελωδία του με το στεγνό, μετρονομικό beat. Το ίδιο λάθος επαναλαμβάνουν και στο “Snowden” που ακουλουθεί, όπου το αλα Flaming Lips απόκοσμο, εκτοπλασματικό μελωδικό μοτίβο των synths «κλειδώνει» από την ξύλινη οργανική «λούπα» των ντραμς. Το “Storm” – όπως και το “Ambition” – με το οποίο κλείνει ο δίσκος είναι δύο ροκ μπαλάντες, με τη μεν πρώτη να φέρνει τους Doves πιο κοντά στους Coldplay, και το δεύτερο στους Duruth Column.
Δύο από τις μπάντες που έχουν ασκήσει επίδραση στον ήχο των Doves είναι οι U2 και οι Radiohead. Στα “Walk The Line” και “One of these Days” λειτουργούν αυτές οι επιρροές με τρόπο θετικό και αρνητικό αντίστοιχα. Αν και το λιγότερο επεξεργασμένο, ηχητικά κομμάτι του “Some Cities”, το “Walk in Fire” είναι και αυτό που σε «παίρνει» μαζί του στην ηχητική διαδρομή με τα αποξεστικά, αλά Edge riffs και την αλά Stone Roses ρυθμική μηχανή. Αντίθετα, το “One of These Days”, αν και εντυπωσιακό ηχητικά (οι zippo αναπτήρες το περιμένουν στη stadium – rock εκδοχή του), δεν είναι παρά μια AOR μπαλάντα μεταμφιεσμένη σε ένα αλά Radiohead angst – θρήνο. Το άλμπουμ, τέλος, ολοκληρώνουν τα ελαφρώς αδιάφορα “Shadows of Salford” και “Somebody Soon”.
