Ο βασιλιάς της σαπουνόπερας – μπαλάντας, της γλυκανάλατης μελωδίας και των ακόμη πιο γλαυκανάλατων συναισθημάτων επιστρέφει...
Για μια στιγμή! Μου φαίνεται πως ξεχνάμε ο,τι για μια ολόκληρη δεκαετία – αυτή των 70’s – ο Elton John υπήρξε ένας ικανότατος μάστορας μιας ποπ τραγουδοποιΐας που ενσωμάτωνε με περισσή άνεση στοιχεία της rock, glam–rock και blues φόρμας. Μάθε τέχνη κι άστηνε... Εστω και αν πρόκειται για δύο ολόκληρες δεκαετίες (‘80s & 90’s).
Με το “Songs from The West Coast” του 2001 o Elton John επέστρεψε όμως από το μη – τόπο της MOR – pop στα γόνιμα εδάφη των 70’s. Συνέχεια αυτής της δημιουργικής στροφής είναι και το “Peachtree Road”. Η μουσική του ρέει με φυσικό τρόπο και με άνεση, θέτοντας το συναισθηματικό καμβά πάνω στοιν οποίο κεντά ο Elton John με την – παρά την κάποια ηλικία του – στιβαρή και σίγουρη φωνή του.
Αν και το μουσικό ύφος του “Peachtree Road” είναι αυτό που θα λέγαμε «ροκ για ενήλικες», όμως κάθε καλόπιστος – και με κάποια εμπειρία – μουσικόφιλος θα επικροτούσε την country – soul ροή του “Porch Swing in Tupelo”, τη συμφωνική πνοή του “Answer in the sky”, το rock ‘n’ roll ύφος (με αλά Stax πνευστά) του “They call her the cat”, την αλά Bee Gees μελωδικότητα του “All that I’am allowed”, αλλά κυρίως το εξομολογητικό χαρακτήρα των “My Elusive Drug” και “It's getting dark in here”.
