Διπλό χτύπημα από το πάλαι ποτέ δίδυμο των Black Star. Σχεδόν ταυτόχρονα κυκλοφορεί το The Beautiful Struggle του Talib Kweli και το πολυαναμενόμενο The New Danger του Mos Def. Για τον Kweli και την πολύ καλή επιστροφή του τα είπαμε πρόσφατα και αν εκεί τα πράγματα κύλησαν λίγο πολύ κατά τ’αναμενόμενα, εδώ η υπόθεση χωράει πολύ συζήτηση.
Κατ 'αρχάς ο Mos Def είχε συμπληρώσει μια ολόκληρη πενταετία απουσίας, μετά το απίστευτο ντεμπούτο του Black on Both Sides. Αυτά τα χρόνια δεν ήταν σε καμιά περίπτωση δείγμα οκνηρίας. Ο Mos Def ασχολήθηκε με αρκετά φιλόδοξα projects τόσο σε κινηματογραφικές όσο και σε μουσικές κατευθύνσεις. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι αρκετές προσπάθειες του σαν ηθοποιός, σε δεύτερους πάντα ρόλους, άλλοτε σε ενδιαφέρουσες ταινίες (Monster's Ball) άλλοτε σε ουδέτερες (Italian Job) και άλλοτε σε εντελώς αδιάφορες (Showtime) με μια γενική έφεση όπως παρατηρήσατε τα blockbusters.
Όσο αφορά τώρα το αντικείμενο της μουσικής, το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Mos Def τιτλοφορείται Black Jack Johnson και πρόκειται για ένα rock supergroup με μαύρους μουσικούς. Στο φιλόδοξο αυτό σχέδιο της επιστροφής της ροκ μουσικής στις μαύρες ρίζες της συμμετέχουν οι Will Calhoun και Doug Wimbish (ο μπασίστας και ο drummer των παλιών Living Color), ο Bernie Worrell που ήταν ο keyboardίστας των Parliament-Fankadelic (!!!) και ο Dr Know των Bad Brains στην κιθάρα. Όλοι τους συμμετέχουν στο The New Danger σπρώχνοντας το ελαφρώς προς πιο rock και funk κατευθύνσεις.
Έτσι έχουμε κομμάτια όπως το Freaky Black, War, The Easy Spell και Zimzallabim τα οποία περιλαμβάνουν ουκ ολίγα rock riffs παραπέμποντας σε Rage Against the Machine κάτι που όσο να 'ναι ξαφνιάζει. Από την άλλη η soul και οι αναφορές σε Marvin Gaye, Curtis Mayfield κ.ο.κ. είναι παρούσες σε κομμάτια σαν το 9λεπτο Modern Malvern ή το κάπως πιο συμπαγές The Panties. Πιο ενδιαφέρουσες και δυνατές είναι καθαρές hip hop φόρμες του Sunshine (σαμπλάρεται έξυπνα το γνωστό Let the Sunshine In) και το highlight Life is Real όπου τα soul πνευστά συνοδεύουν μια περιγραφή της καθημερινής ζωής και των προβλημάτων της. Τέλος το τελευταίο ιδίωμα που αγγίζει ο Mos Def είναι το Blues. Τα The Beggar και Bedstuy Parade είναι από αυτά τα κομμάτια που σου θυμίζουν τα πάντα αλλά και ταυτόχρονα τίποτα το συγκεκριμένο.
Για να αναλύσουμε τις επιρροές και τις κατευθύνσεις και των 18 κομματιών του δίσκου, θα χρειαζόμαστε σελίδες επί σελίδων. Αυτό και μόνο δείχνει ότι το The New Danger και τα 75 λεπτά του, είναι από μόνο του άλλο ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο για τον κύριο Mos Def. Το αποτέλεσμα πάντως χάνει σε δυο σημεία. Το πρώτο είναι ότι πάνω στην αγωνία του να αγγίξει τα πάντα μερικές φορές "περνάει αλλά δεν αγγίζει" και το δεύτερο είναι ότι έχει να συναγωνιστεί ένα καταπληκτικό ντεμπούτο, παίζοντας πρακτικά στο ίδιο πεδίο.
Το The New Danger δυστυχώς δεν είναι εφάμιλλο του Black on Both Sides! Μοιάζει σε στιγμές τραβηγμένο και εκτός κατεύθυνσης. Αλλά δεν παύει σε καμιά περίπτωση να αποτελεί άλλο ένα καλειδοσκόπιο της μαύρης μουσικής που πατάει στο παρόν βλεφαρίζοντας ταυτόχρονα το παρελθόν. Ο Mos Def έχει να προσφέρει ακόμα πάρα πολλά στο κόσμο της μαύρης μουσικής, αρκεί να ξεπεράσει την ψύχωση του που από ότι φαίνεται έχει, να κάνει σώνει και καλά κάτι το φοβερό και τρομερό.
